Mas enfança e joventut còrsas m’an donada una consciéncia de la realitat dels pòbles e de la necessitat d’aparar las lengas e culturas. M’an pereu transmesa una sensibilitat a la natura. L’ai posada dins los païsatges còrses, a l’encòp montanhòls e marins, rocoses e forestièrs, totjorn menaçats per la pollucion, l’urbanisme exagerat o lo fuòc quand ven l’estiu tròp sec. Tanben l’insularitat mena a chifrar als mejans de luchar contra lo curum, resultat vesidor del productivisme industrial que multiplica de pertot las matèrias plasticas. D’èsser còrs m’a fach venir atentiu a una vida que, o sabèm, es a s’escantir amb las espécias que resistisson pauc a l’influéncia umana.
 
A respècte de mas joves annadas, se parla un pauc mai d’ecologia. Cada jorn se tròba un article o un vidèo per mostrar l’exemple d’un païs que recicla tot son curum, coma Suècia, o qu’acostuma tota sa populacion a netejar las carrièras, coma Japon. A Amsterdam dobriguèron fa gaire un supermercat que fòrabandís lo plastic.
 
Totun, que fasèm de verai? Aquelas iniciativas son pontualas, non pas globalas. Nòstras societats demòran inspiradas pels besonhs productivistas. Sempre cal produire per poder crompar mai de causas, e per se las poder pagar sempre cal produire. Pareis d’aitan mens possible d’escapar a aquela mecanica destruseira que los ciutadans, dins los regims democratics, s’estiman mai de votar pels candidats conservators pauc favorables a la revolucion ecologica pasmens demandada, fa qualques meses, per 15 000 scientifics inquiets.
 
Al mièg d’una quasi indiferéncia generala, sens cambiar grand causa a nòstras costumas de produccion e de consume, sèm pauc conscients del risc d’avaliment nòstre. Baste qu’ajam un bèl ostal, una veitura performanta o lo melhor esmartfòn, tot va plan. Lo confòrt es nòstra prioritat absoluda.
 
Fa qualques ans, apareguèt dins lo movement independentista catalana una bandièra estelada verda, que revendicava non solament la libertat de Catalonha mas una societat decididament ecologista. Per malastre, aquestes ans aquela bandièra se fa mai discreta, e franc de qualques voses, per exemple dins la CUP, se teoriza pauc una transformacion de la societat en favor d’una revolucion ecologica.
 
Revendiqui doncas una republica occitanocatalana verda, perque es evident qu’en cas de desparicion de l’umanitat sèm segurs que tanben despareisseràn l’occitan e lo catalan. Non auriá pas de sens de militar per la subrevivença de lengas e culturas sens luchar per la vida que rend possiblas aquelas lengas e culturas. Visca l’estelada verda, e que la Republica de Catalonha e Aran inspire la consciéncia ecologista coma ja inspira la consciéncia democratica e sociala!