Lo govèrn de l’Estat francés s’acara ara a una seria de contestacions de totas. Çò de navèth, ende jo, es que los emplegats de la SNCF e los estudiants lutan non pas end’eths medishes mes ende los que van arribar après. Una luta de solidaritat fin finala que podèm sosténguer. 
 
End’ensajar de ganhar la “batèsta de l’opinion”, Macron s’apuja, coma totis los poders, sus son aliat mès poderós e mès eficaç, es a díser la premsa, escrita, parlada e televizuala. 
 
S’espiatz los jornaus televizats en aquesta passa dambe un uelh drin critic, benlèu aquò vos brembarà lo periòde de Giscard d’Estaing, ende lo monde que l’an coneishut. Bruts de trucs de malhucas, crits de la horrèra, e los jornalistas descadenats dens lor ròtle de propagandista deu poder. Un delici vertadèr end’un amator de manipulacion. Quitament devath lo règne de Nicolas Sarkozy, los jornalistas èran mens lecabòtas, me sembla.
 
Tot comencèc dambe la cauma deus emplegats de camins de hèr de la SNCF. Ende botar la pression, lo finestron ne hascoc los títols màgers tres jorns abans que comencèsse. Tres jorns. An aviat los famoses “micrò-trepaders” en cèrca d’un viatjaire enmalit a l’avança o engueishat de’s gastar la dimenjada. 
 
Ne parlèi damne una dauna encontrada a l’escàs. Me digoc que los caumaires “hèn cagar tot lo monde” (sic). Le demandèi se prenguèva lo trin. Ça’m reponoc que non. Lavetz le demandèc s’espia la television. Ça’m responoc que òc. Cau saber que 4,5 M de ciutadans de l’Estat francés utilizan lo trin cada jorn (màgerment a l’entorn de París) sia 6% de la populacion, çò que’ns hè uns 62,5 que’u prenguen pas. Mes la cauma hè “cagar tot lo monde”, mercés a la television.
 
Vist au finestron: un microfòne parat a una viatjaira. Era, ditz que pr’amor de la cauma s’es lhevada un drin mès de d’ora que non pas de costuma. Lo jornalista insista: “Un drin mès de d’ora o fòrça mès de d’ora? “ Vaquí quin se tracta l’actualitat dens nòste Estat. Sense de vergonha. Son los jornalistas que hèn las responsas.
 
S’espiatz l’imatge mès haut, veseratz que las redaccions esitan pas de publicar grafics enganaires ende muishar que lo movement “s’esboha”, com ac aiman díser. Aquesta corba fantasiosa estoc presentada sense de vergonha au jornal televizat de França 3 a sèt oras e mieja. Una pròva beròia e vededera de desinformacion. 
 
Un reportatge espantant hèit per França 2 aqueste còp volèva demostrar que lo monde deus cheminot èra acabat. An miat un emplegat de la SNCF, entrat dens la societat a 17 ans, dinc a un pòst d’esviament que servís pas mès e le demandèn de qué sentissèva ara de véser aqueste lòc, on tribalhava, abandonat. Lo tipe responoc quicòm de normau, mes lo jornalista ajustèc: “Sentissi una cèrta emocion dens çò que disètz” dinc a çò que lo tipe se bote a plorar. 
 
L’engana sus la ZAD de Nòsta Dauna de las Lanas èra pas tanpauc finauda. Ça digón los policièrs anavan evacuar los “qu’avèvan pas depausat una demanda individuala de regularizacion”. Tot sembla lavetz normau, vist que las solas personas de hòrabandir vòlon pas depausar una demanda e semblan doncas voler demorar dens l’illegalitat. Levat qu’an pas dit tre la debuta qu’avèvan volgut depausar una demanda de regularizacion collectiva, çò que’us estoc refusat. 
 
Los mèdias mentissen pas jamès, mes desbremban sovent la mitat de l’informacion. 
 
An trobat tanben estudiants maucontents de la cauma dens las universitats. Aquò’s pòt concéber. Mes n’an pas de desencusa. La cauma se vòta cada jorn dens una amassada generala (daubèrta a totis per definicion) on cadun se pòt exprimir e totis decidissen se la cau contunhar o causir un aute biaish d’agir. A Estrasborg l’amassada generala a un jorn votat la represa deus corses. 
 
I a pas que los jornalistas sus Tèrra qu’ac sabon pas.