capçalera campanha

Opinion

Isle of dogs: un filme canin

Aguesta setmana è pogut gaudir deth filmeIsle of Dogs (Era isla des canhòts) en version originau, eth film mès excellent e globau de Wes Anderson. Tornat en Londres, adaptat en Japon, projectat ena Berlinale coma filme prumèr e, plan segur, de reputacion mondiau compde tengut dera carrèra deth realizador.
 
Er stop motion —tecnica d’animacion emplegada ací e en filme precedent Fantastic Mr Fox— jamès a agut mès popularitat qu’era animacion tradicionau o per ordenador, a causa dera sua semblança inquietanta damb era realitat. Anomalisa, de Charlie Kauffmann, ei er assag en stop motion mès recent en cinèma que vò demostrar qu’era animacion se pòt méter ath servici deth messatge independentaments deth public. E en cas de Wes Anderson, aguesta causida ei era que melhor descriu era orientacion des sòns filmes, dirigidi as enfants que ja non ac son pas.
 
Era influéncia d’Anderson ei espantanta, en tot auer donat forma a bèri uns des tics estetics mès presents en trabalh des joeni universitaris consagradi ar audiovisuau, ara des realizadors de vidèoclips modernets o as productes visuaus dera joenessa cultivada usatgèra der emisfèri dret deth cervèth en generau. Es colors viues  (mostardes, ròses, violetes)  eth suenh per ua composicion superracionau o er usatge compulsiu dera simetria ne son quaui trèti inmediataments soslinhables. 
 
Era isla des canhòts ei encara un exercici d’estil, e artenh —maugrat eth perfeccionisme patent en totes es òbres deth realizador— depassar er enjòc. Peth prumèr còp eth realizador escuelh un tèma desagradiu entà recrear-i eth sòn bellicisme de casa de pipes: canhòts abandonadi en tarcumèr en tot demorar ua exterminacion sanitària, malauties, arrats, lagastes, lordèra e un ton postapocaliptic de basa.
 
Fin finau, eth hèt que càmbie aquera umor intelligenta anglesa recitada damb frivolitat per ua crudeltat dubèrta entàs sòns personatges, en tot incorporar tanben era umor visuau e eth ritme accelerat dera bilingualitat deth filme coma remoquet raciau.
 
En fin, ei mens escrupulós damb era composicion e sage de desmarcar-se de trucs facils, ahig eth gost pera tipografia japonesa e pera pantalha dividida. Eth secrèt se tròbe en hèt d’èster polit sense que s’arremèrque, e eth resultat ei eth diorama mès perfèctaments artenhut de totes es prepauses d’Anderson a on era illusion de mond perfècte de joguet non se trinque en cap de moment.
 
Ei ginhèc de veir un filme damb tant de causides de maturitat, mès dur, mès ironic, mès gris-de-cap-a-nere. Era Isla des Canhòts arribe caushigant, e non vos estonèssetz pas, Wes Anderson b’ei neishut en Tèxas.
 
 

 
 




abonar los amics de Jornalet
 

Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.

Bandièra05 1180x150: SIDILLÀ

Comentaris

Guilhèm Thomas Tolosa
1.

Un filme qui cava talament dins lo negre e lo tristum a flor e mesura qu'avança qu'òm se demanda legitimament se capitarà, d'un biais o l'autre, de s'acabar plan ...

Lo filme aqueste es lo mai dur de Wes Anderson. Mens de colors, mens d'umor (e los ensages a l'umor capitan pas tant l'espectator e trigossat pel drama de l'aventura). Tant d'imaginacion e de creativitat coma totjorn mas al servici d'un univèrs espaventós ( e non pas encantador coma de costuma).

I menar los dròlles ? Si-ben ! Mas i trobaràn pas brica l'estil, l'umor e l'encantament ninòi e protectiu dels filmes d'animacion de l'ora d'ara, mas puslèu çò que se fasiá pels dròlles dins las annadas 80 (que se fa pas pus ara) e que mescla a l'encòp encantament, paur, jòia e plors.

L'afogat de cinemà se questionarà se véser un realisator aital tant cabussar dins lo negre es lo rebat o pas de l'aire del temps ...

  • 1
  • 0

Escriu un comentari sus aqueste article