Per començar, tornarai sus l'article de la setmana passada. M'an susprés los devises sarcastics, non pas sus ma pròpria persona, qu'a de tot segur fòrça pauca importància (soi ni sionista ni pentecostista, mas se d'unes o vòlon pensar e qu'aquò los amuse, qu'i farai?), mas sus la republica occitanocatalana verda qu'apari. Non parli pas d'una republica qu'unifique ara tota Occitània e totes los Païses Catalans, çò que seriá teoricament possible mas nautament improbable, en causa, evidentament, de nòstra feblesa occitana, mas, coma cresiái de o aver dich clarament, de la Republica de Catalonha e d'Aran. Es una realitat totplen concreta, ges quimerica. Vos concedissi que desconoissèm pas se ni quora aquela republica tendrà una existéncia efectiva, mas la separacion d'èime e de còr de Catalonha amb Espanha si qu'es un fach. Cada jorn, la repression continuosa de las autoritats espanhòlas contra la volontat de libertat catalana, ja manifestada per un referendum e una proclamacion d'independéncia, aluènha mai los catalans e las catalanas de la monarquia borbonosa. La republica catalana a ja conquistats los còrs, e l'orror envèrs l'estat espanhòl l'accentua la vergonha que l'a provocada lo quasi-requit de cinc violaires predators. La ràbia espanhòla contra lo republicanisme catalan comença nieus de geinar Alemanha."Mas que faràn los araneses?", çò me demandaretz. Sens voler parlar en lor plaça, me pensi que demoraràn amb Catalonha, d'en primièr perque son companhs dempuèi de longs sègles, e tanben perque, coma o diguèt un jorn Mireia Boya, seriá incomòde de se n'anar de Catalonha amb la quala an tantas relacions socialas practicas.

Aquela republica existirà. Mas serà verda? Es un espèr, non pas una certitud, e m'es avís qu'es una necessitat. Perque se tracta de respècte de la vida.

Ai tostemps interpretat aqueste verset biblic del poèma mitic que dobrís la Genèsi, "Mestrejatz los peisses de la mar, l'aucelilha del cèl, e totas las bestiòlas que se rebalan sus la terra" (traduch per Joan Larzac), non pas coma un convit a tiranizar las espècias vivas, mas puslèu d'aver un ròtle responsable envèrs elas, coma Noè que pren dins son arca un parelh de cada espècia animala mentre que lo Dieu de colèra destrutz la vida terrèstra. Precisament, lo verset 29 convida de biais curiós a seguir un regim vegetalian: "Dieus diguèt: 'Aicí que vos dòni totas las èrbas que fan granar lor grana sus tota la fàcia de la tèrra, e totes los arbres qu'an en eles un fruch d'arbre que fa granar sa grana: vos serviràn de mangiscla'.". Torni legir aquel verset, traduch pereu per Joan Larzac, ara qu'ai decidit d'acompanhar ma filha adolescenta dins son vegetarisme, perque a comprés que devèm de respècte a la vida animala e a la vida en general. Sèm la sola espècia animala capabla de chifrar a la morala de sos actes, çò que nos dona nòstra grandor relativa de posca d'estela. "Per l'espaci l'univèrs me compren e m'emprefondís coma un ponch, per la pensada lo compreni", coma escriviá Blasi Pascal.

Quinas que sián nòstras cresenças o non-cresenças, la vida nos sembla un miracle permanent. La cercàvem dins lo sistèma solar, la cercam dins nòstra galaxia, mas entrò ara l'avèm pas trobada, e qual pòt dire se dins lo silenci eternal d'aqueles espacis infinits qu'esglasiavan nòstre filosòf auvernhat, la trobarem un jorn? Mudan pareisson las luènhas exoplanetas.

E totun nos entestardissèm a far coma se la vida foguèsse subreabondosa de pertot. Nòstra intelligéncia nos balha lo poder de capir que sèm pas mai lo centre de l'univèrs que cresiam que la Tèrra o èra, e en luòga d'èsser los ortolans de la vida terrèstra e marina, serem sos bòias e sos enterraires?

Ma lucha per una republica occitanocatalana verda es complementària de ma lucha per una revolucion ecologica.