Opinion
Istòria (V): un franciscan defenseire dals Bòns òmes
La pensaia de Sant Francés d’Assisi, ligaia a la simplicitat, al vot de pauretat per presicar lo catolicisme al mai pròche dals paures e dal pòble fa resson a la pensaia dals Bòns òmes (sonats mai tardi Catars).
D’autant que los ligams personals que Francés (1181 o 1182- 3 d’auctòbre 1226) posquèt aver amb l’espaci occitan son reals.
Ja es l’enfant de Pietro (Peire) Bernadone dei Moriconi, ric drapier d’Assisi e de Dòna Joana Pica de Bourlemont, frema piosa de la noblessa provençala de Tarascon.
A la sieu naissença, dal temps que son paire comerça per negociar draps e estòfas dins las fieras de Provença (Sant Empèri roman germanic), de Champanha e de França, sa maire lo fa baptesar sota lo prenom de Giovanni (Joan en l’onor de l’apòstol) a Assisi. Tornat de viatge en França amb d’afars comprats a bòn prètz, en omenatge son paire prefera li donar lo prenom de Francesco (Francés).
Se pensa que lo futur “Francés d’Assisi” avia l’occitan de Provença coma lenga mairala. Benlèu qu’a l’ocasion de viatges d’afars per acompanhar son paire, s’arrestava saluar la sieu familha sus lo camin de la fiera de Bèucaire, d’importança euopèa, que Bèucaire es just après delai de Ròse, en fàcia de Tarascon.
Conoisse los trobadors, e la sieu passion per lo cant de la belessa de la natura es segurament influenciat per las cançons en occitan provençal que se maire li cantava e que cantava tanben.
Los cercaires an tornat trobat dins las estròfas de las sieu sòbras lo trabalh ritmic dals autors famoses de lenga occitana.
Es justament un franciscan occitan, Bernat Deliciós (vèrs 1260 a Montpelhier- après 1319 en preson a Carcassona) combatèt l’Inquisicion e defendèt los “bòns òmes” eretics e lors amics tan coma los dissidents franciscans diches “Esperitals” e los “Beguins”.
De 1299 a 1304, fuguèt lo menaire màger d’un movement de contestacion dals inquisitors en Lengadòc e lors aligats l’evèsque d’Albi Bernat de Castanet. Recampèt de representants de las vilas d’Albi, Còrdoa, Carcassona, Castras o encara Limós e los mobilizèt per denonciar los abuses de l’Inquisicion denant lo rei de França Felip lo Bèl. Se posquèt exprimir dal temps d’un Conselh reial a Senlis en auctòbre de 1301 e capitèt de far passar los presoniers de l’Inquisicion de Carcassona de la “muralha” inquisitoriala a las presons reialas.
Non solament cerquèt de defénder l’originalitat religiosa occitana mas tanben l’avenir de Lengadòc. Lo sieu ròtle dins la renaissença dal sentiment politic autonòme occitan en Lengadòc li portarà après las fodras dal rei. Sembla qu’aguèt incitat los cònsols de Carcassona de temptar un complòt còntre lo poer reial en Lengadòc al profièch de l’eretier dal rei de Malhòrca (doncas agachar mai devèrs las terras de lenga catalana, coma Montpelhier ligaia a Aragon per Jacme 1er. Los cònsols son desmascats e penduts per traïson mas el, es encara un pauc a l’abric. L’arribaia dal caorsin Jacme Duesa devengut Papa d’Avinhon sota lo nom de Joan XXII en 1316 entraina lo revenge dals inquisitors en Lengadòc. En 1317, Bernat Deliciós fuguèt arrestat per òrdre dal Papa mentre qu’èra vengut en Avinhon plaidear denant d’el la causa dals “esperitals” dal sieu òrdre. Après procès e tortura, en decembre de 1319 es condemnat a la preson a perpetuïtat.
D’autant que los ligams personals que Francés (1181 o 1182- 3 d’auctòbre 1226) posquèt aver amb l’espaci occitan son reals.
Ja es l’enfant de Pietro (Peire) Bernadone dei Moriconi, ric drapier d’Assisi e de Dòna Joana Pica de Bourlemont, frema piosa de la noblessa provençala de Tarascon.
A la sieu naissença, dal temps que son paire comerça per negociar draps e estòfas dins las fieras de Provença (Sant Empèri roman germanic), de Champanha e de França, sa maire lo fa baptesar sota lo prenom de Giovanni (Joan en l’onor de l’apòstol) a Assisi. Tornat de viatge en França amb d’afars comprats a bòn prètz, en omenatge son paire prefera li donar lo prenom de Francesco (Francés).
Se pensa que lo futur “Francés d’Assisi” avia l’occitan de Provença coma lenga mairala. Benlèu qu’a l’ocasion de viatges d’afars per acompanhar son paire, s’arrestava saluar la sieu familha sus lo camin de la fiera de Bèucaire, d’importança euopèa, que Bèucaire es just après delai de Ròse, en fàcia de Tarascon.
Conoisse los trobadors, e la sieu passion per lo cant de la belessa de la natura es segurament influenciat per las cançons en occitan provençal que se maire li cantava e que cantava tanben.
Los cercaires an tornat trobat dins las estròfas de las sieu sòbras lo trabalh ritmic dals autors famoses de lenga occitana.
Es justament un franciscan occitan, Bernat Deliciós (vèrs 1260 a Montpelhier- après 1319 en preson a Carcassona) combatèt l’Inquisicion e defendèt los “bòns òmes” eretics e lors amics tan coma los dissidents franciscans diches “Esperitals” e los “Beguins”.
De 1299 a 1304, fuguèt lo menaire màger d’un movement de contestacion dals inquisitors en Lengadòc e lors aligats l’evèsque d’Albi Bernat de Castanet. Recampèt de representants de las vilas d’Albi, Còrdoa, Carcassona, Castras o encara Limós e los mobilizèt per denonciar los abuses de l’Inquisicion denant lo rei de França Felip lo Bèl. Se posquèt exprimir dal temps d’un Conselh reial a Senlis en auctòbre de 1301 e capitèt de far passar los presoniers de l’Inquisicion de Carcassona de la “muralha” inquisitoriala a las presons reialas.
Non solament cerquèt de defénder l’originalitat religiosa occitana mas tanben l’avenir de Lengadòc. Lo sieu ròtle dins la renaissença dal sentiment politic autonòme occitan en Lengadòc li portarà après las fodras dal rei. Sembla qu’aguèt incitat los cònsols de Carcassona de temptar un complòt còntre lo poer reial en Lengadòc al profièch de l’eretier dal rei de Malhòrca (doncas agachar mai devèrs las terras de lenga catalana, coma Montpelhier ligaia a Aragon per Jacme 1er. Los cònsols son desmascats e penduts per traïson mas el, es encara un pauc a l’abric. L’arribaia dal caorsin Jacme Duesa devengut Papa d’Avinhon sota lo nom de Joan XXII en 1316 entraina lo revenge dals inquisitors en Lengadòc. En 1317, Bernat Deliciós fuguèt arrestat per òrdre dal Papa mentre qu’èra vengut en Avinhon plaidear denant d’el la causa dals “esperitals” dal sieu òrdre. Après procès e tortura, en decembre de 1319 es condemnat a la preson a perpetuïtat.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Un brave mercés per nos desvelar de tròces tant mal coneguts o desconeguts de l'istòria nòstra !
"La pensaia de Sant Francés d’Assisi, ligaia a la simplicitat, al vot de pauretat per presicar lo catolicisme al mai pròche dals paures e dal pòble fa resson a la pensaia dals Bòns òmes (sonats mai tardi Catars)." E òc, Sénher Revèst. Fa resson a la pensadas de las Bonas Femnas e dels Bons Òmes. Mas aquelas doás pensadas fan mai que mai resson a las pensadas de Jèsus ! Devián èsser de crestians, tot probable ! Per contra, los que se permetèron de jutjar e condemnar los Franciscans minors, los Valdeses e los Bons Òmes, me demandi encara çò que podián aver de comun amb lo Crist… Article preciós !
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari