Opinion
La religion republicana
La republica de l’Estat francés s’es bastida sus la fin deu poder de la Gleisa qu’a remplaçada. Las purmèras annadas de la Republica, dinc a la mitat deu sègle vintau, son estadas mercadas per una batèsta pro heròtja entre la temptativa d’empresa de la Gleisa suus esperits … e la temptativa deu poder estatau sus aquestes medishes esperits.
La Republica s’es presentada coma l’emancipacion de l’òme de cap a una religion que’u mantenguèva dens un estat de sosmission a un òrdi que l’èra si disent superior. Los Republican critican pas la fe era medisha, que deu demorar dens l’esfèra privada, mes l’utilizacion de la fòrça de conviccion filosofica dambe una tòca d’organizacion de la societat, una tòca politica.
Es doncas plasent de constatar qu’i a monde que s’espian pas dens lo miralh.
Se la Nacion a remplaçat Diu, lo president a remplaçat lo Papa, los regents an remplaçat los curats e lo catequisme religiós a deishat la plaça au catequisme respublican e au roman nacionau. Mes es pas tot.
Lo transferiment deus còsses de Simone Veil e de son marit Antione au Panteon (literalament: “lòc on i a totis los Dius”) a botat en evidéncia l’existéncia d’una auta categoria de personatges deu culte republican: la categoria deus sents e lor catedrala.
Lo parallèle entre aquesta ceremonia (esmaventa, se que non) e una missa nos sauta aux uelhs. La comparason dambe, per exemple, Senta Blandina (Sinome Veil es tornada era tanben deus in·hèrns, levat que l’istòria de l’ex-ministra es pas una legenda) pòt hèr sorríser.
A pas mancat lo presic deu Papa, es a díser lo devís deu president, los cantics e los simbèus, deus quaus lo tapís blau, “color de la Patz” segon los organizators (jo que cresèvi qu’èra lo blanc …)
Avisatz-vos, me trufi pas de la persona de Simone Veil, qu’es estada una persona de valor que demanda un gran respècte per son òbra e son coratge, me trufi de los artificis utilizats peu poder ende balhar au “bon pòble” de qué saunejar e aubedir a un òrdi que l’es superior.
Los aunors, la musica, los imnes, los monuments, la ierarquia, tot aquesta mustra es complètament calcada sus la de las religions. La Republica hè pas milhor end’ajudar au monde de soscar per eths medishes mes cacha sus la pedala deus sentiments, dambe la tòca de hèr versar a cadun una lagremòta s’es possible.
Pas ren d’envejar aus fastes deu Vatican, fin finala.
La Republica s’es presentada coma l’emancipacion de l’òme de cap a una religion que’u mantenguèva dens un estat de sosmission a un òrdi que l’èra si disent superior. Los Republican critican pas la fe era medisha, que deu demorar dens l’esfèra privada, mes l’utilizacion de la fòrça de conviccion filosofica dambe una tòca d’organizacion de la societat, una tòca politica.
Es doncas plasent de constatar qu’i a monde que s’espian pas dens lo miralh.
Se la Nacion a remplaçat Diu, lo president a remplaçat lo Papa, los regents an remplaçat los curats e lo catequisme religiós a deishat la plaça au catequisme respublican e au roman nacionau. Mes es pas tot.
Lo transferiment deus còsses de Simone Veil e de son marit Antione au Panteon (literalament: “lòc on i a totis los Dius”) a botat en evidéncia l’existéncia d’una auta categoria de personatges deu culte republican: la categoria deus sents e lor catedrala.
Lo parallèle entre aquesta ceremonia (esmaventa, se que non) e una missa nos sauta aux uelhs. La comparason dambe, per exemple, Senta Blandina (Sinome Veil es tornada era tanben deus in·hèrns, levat que l’istòria de l’ex-ministra es pas una legenda) pòt hèr sorríser.
A pas mancat lo presic deu Papa, es a díser lo devís deu president, los cantics e los simbèus, deus quaus lo tapís blau, “color de la Patz” segon los organizators (jo que cresèvi qu’èra lo blanc …)
Avisatz-vos, me trufi pas de la persona de Simone Veil, qu’es estada una persona de valor que demanda un gran respècte per son òbra e son coratge, me trufi de los artificis utilizats peu poder ende balhar au “bon pòble” de qué saunejar e aubedir a un òrdi que l’es superior.
Los aunors, la musica, los imnes, los monuments, la ierarquia, tot aquesta mustra es complètament calcada sus la de las religions. La Republica hè pas milhor end’ajudar au monde de soscar per eths medishes mes cacha sus la pedala deus sentiments, dambe la tòca de hèr versar a cadun una lagremòta s’es possible.
Pas ren d’envejar aus fastes deu Vatican, fin finala.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Me sembli que l'empire francés bastit sul l'exemple papal, saupèt tanben servar e los biais reials. Se vei plan (al país dels dreches de l'òme
En matiera d'ensenhament, la Republica devia far mielhs que la religion. Aquels dos regents avian apres 1945, doas dròllas e las dròllas devian esser las melhoras, las mai bian elevadas. Per aquò, massavan dos còps mai de punicions que los autres. Mas, quò balhet pas çò qu'esperavan.
La cadeta qu' pas lonh de 70ans, pòd pas legir un libre, pòd pas escriure mai de 10 lignes e psicologicament es troblada, fòrça de li dire qu'una aucha faria mielhs qu'ela.
En matiera d'educacion, la Republica a enguera belcòp a aprener. Segur, i a agut de las amelioracions dempuei mas quò es per dire.
La Republica imita la religion juscas a la caricatura. Coma los megalites siaguèran cristianizats en i ajustant o en i esculptant de croses atal la glèisa "Sainte Geneviève", construida pels maçons de la Crusa, siaguèt transformada en temple republican.
La Simone i serà plan, a costat d'autras idòlas de la Républica coma l'abat Grégoire o Jean Monnet.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari