Après de retrachs de personas occitanas qu’an fondat una comunitat a Brua e Auriac cf. o quitament un estat amerindian, anam s’interessar a de tròçs d’Occitània qu’inspiran la creacion d’un país, d’un estat independent. Avèm totei en tèsta tanben lei "Comunas liuras" de tala o tala comuna, cf. http://www.communes-libres.fr per exemple a Antíbol https://www.lacommunelibredusafranier.fr amb la libertat d'interpretacion larga a l'entorn de "liura". Mas fau recordar que lo sentiment d'estacament a sa comuna es generalament fòrt, qu'es lo promier degrad d'engatjament politic per lo pòble (cf. "De l'importància de l'escalon comunal" per Bernat Fruchier).

Coma qué, nòstre país inspira l'independéncia sota divèrsei formas quitament a de novèus venguts en Occitània.
 
En 1897, l’Estat mete en venda a l’enquant la ròca sonada l’illa d’Aur, isoleta sus la comuna de Sant Rafèu. De pas mesclar amb Leis Illas d’Aur escais nom deis Illas d’Ièras, nom utilizat per un recuèlh "Leis Isclas d'Òr" [Lis Isclo d'Or] de Frederic Mistral. Leon Sergent, arquitecta rafelenc, l’a per 280 francs. En 1905, après l’aver ganhada ai cartas, deven proprietat dau medecin e aventurier- escrivan borguinhon Auguste Lutaud. Bastisse alora una torre d’estil dich sarrasin de 18 mètres d’aut qu’es acabada en 1912. En 1913 s’autoproclamèt Auguste Ier, rei de l’Illa d’Aur e organiza una fèsta granda. De sagèus e de pèças de moneda foguèron creadas a l’emblèma de l’illa. En 1944, una partida dau desbarcament de Provença se faguèt sus la plaja dau Dramont just en fàcia.
 
En 1961, l’illa es venduda a François Bureau, oficier de marina retirat, que li demòra fins a sa mòrt en 1994. Es totjorn propietat de la familha. Aqueu païsatge e aquela istòria aurián inspirats l’album de Tintin L’illa negra.
 
L’istòria deis Illas deis Embiers amb Pau Ricard, un reiaume per aquèu cap d’entrepresa, pòrta ges de traças de volentat de crear un país de per se. Es logic per Ricard qu’aviá consciéncia que l’espaci occitan èra ben mai grand qu’una illa. A mai, li aguèsson encara d’autreis illas occitanas. Çò que veirem puèi.