“Drapèu blau-blanc-roge, de segur… color de la Republica, de segur… França es blau-blanc-roge e degun nos dirà pas lo contrari…”, çò ditz la jornalista a cada còp que sa canal li balha la paraula. Es plan a l’acès sul balcon d’un immòble dels Champs-Élysées e, pendent son rimatòri, las camèras de la canal mòstran plans largs e plans de pròche de tota aquela preissa. 
 
Es pas la pena de voler trapar informacions diferentas sus las autas canals especializadas que totas fan blagassejar sos jornalistas “molins-de-paraulas” sus imatges identics o quasi. ”L’orguèlh, la fièrtat de tot un país…” “Los blaus son pas encara montats dins lor bus…” etc.
 
Los telespectators an d’astre que, ara qu’avèm totes d’ecrans gigants a l’ostal, los difuseires los pòdon partejar en tròces multiples per mostrar encara mai d’imatges…
 
La filosofia de cafè de comèrci es a son apogèu amb ”lo fotbòl, medium universal que servís la politica de França en balhant l’exemple d’un país que ganha”, un president qu’esita pas a voler far dels jogaires ”los manteneires de l’universalitat de la Republica”.
 
Jèsus! Me sembla que la lobotomizacion del pòble se met en plaça d’una faiçon de mai en mai eficaça cada jorn amb la complicitat activa dels mèdia que faguèron tot parièr per las obsèquias del Johnny.
 
E ieu, dins tot aquò? Devi èsser un extraterrèstre per çò que totes aqueles prepausses  lausengièrs que non sabi, tota aquela fièrtat d’èsser francés, en un mot tot aquò arriba pas a me tirar un quite sorrire o una lagremeta, res! res de res!
 
Es pas que sii pas content de la victòria de l’equipa de França encara que me’n chauti un pauc… Srián estats los Croatas, perqué pas? Ai totjorn considerat lo fotbòl coma un espòrt popular, coma un espòrt a la portada de totes mas totes aqueles milions dins los mercatos, entre los clubs, etc. li tiran tota la saba…
 
E de ne far – pas sonque los Franceses mas totes los países – un instrument al servici de la politica dels estats e dels poders en plaça amb la complicitat evidenta dels mèdia me sembla indecent qualas que sián las justificacions invocadas!
 
En conclusion, soi pas qu’un maissant patriòta exagonal, jamai content quitament de las causas bonas que tòcan lo país e la pròva qu’ai tòrt, l’aviái jos los uèlhs: lo monde suls Champs Élysées qu’avián practicat aquel espòrt per procuracion sul bòrd de lor piscina o dins un cafè e que disián cap a la camèra: “ Que l’avem meritada aquela copa; nos a calgut córrer per la ganhar!”
 
Estonatz-vos après aquò que vòstra filha siá muda!