Tèsta aquí, contunhi d'agachar devèrs Catalonha, admiratiu d'autrei caputs, lei catalans que resistisson a l'estat espanhòu e encara pantaian de libertat, d'independéncia e de republica. Vos devi confessar que leis ai pas totjorn comprés, que me demandèri durant de longàs mes perqué avián pas activat la republica totun proclamada quauquei setmanas après lo referendum dau primier d'octòbre. Mai ara tot me pareis clar: an fach la chausida d'averar l'independéncia per mejan de la democracia e dau pacifisme. Vòlon pas que rage lo sang. Es mai valent que çò que se pòu pensar. Intraràn mens lèu dins la republica mai o faràn amb pus de dignitat, sensa aver de se reprochar la mòrt d'innocents. E d'Occitània estant, ieu que siáu catalan per la lenga e l'origina malhorquina, per ansin catalana insulara, li donarai sempre mon plen supòrt.

E manlèvi a un partit, ò pus exactament a una coalicion de partits qu'ai ja lausat, la CUP, la Candidatura d'Unitat Populara, un lèma que me sembla util a nòstra lucha occitana.
"Governem-nos!". Un exemple de frasa perfiechament comuna a l'occitan e au catalan. O diguèron fa quasi tres ans, quora lei catalan·a·s votavan per lo primièr còp per aver una majoritat independentista a son parlament, lo 27 de setembre de 2015.

N'ausissi ja que me dison: "Pecaire, i a ren a veire entre Catalonha e Occitània". E ben, figuratz-vos que o sabi. Quau o saup pas? Elei son a mand de se bastir un estat e nosautres siam pas manco a l'estat de nacion. D'unei protestaràn, m'acusaràn de traïson a l'ideau occitanista politic, mai aquò depend de çò que li disèm "nacion". S'es un sinonim de "pòble", es segur que siam una nacion, que cau ben un pòble per parlar una lenga. Mai ieu, vesètz, preferissi de parlar de nacion quand i es la volontat politica d'un pòble d'aver una capacitat de decision. Òr, la volontat politica, la trobam gaire dins leis occitan·a·s. E leis occitanistas son pas manco segurs de voler far d'Occitània una entitat politica. M'es sovent de grèu, mai es ansin, es la realitat qu'avèm, que nos agrade ò non.

Totun, torni au "governem-nos". Es un concèpte que cresi centrau. D'un caire, precisi pas se s'agís d'autonomia ò d'independéncia, ni la forma de govèrn. La formula nos laissa liures de chausir çò que volèm. D'autre caire, aquò met l'accent sus nòstre besonh particular. Nos fai mestier de poder governar coma volèm. Que siga pas un estat que nos impause sa volontat. Que siga pas tanpauc leis interès d'una classa sociala ò de poderosei multinacionalas que destrugan nòstra societat ò nòstrei condicions de vida. Que sigam pas, enfin, esclaus, d'un sistèma economic e sociau que nos conven pas.

Maugrat l'evidenta desparietat dei situacions catalana e occitana, cresi que devèm plenament reïntegrar aqueu "governem-nos" a nòstra pensada e subretot a nòstra accion.

Governem-nos!