Lo barrament de La Setmana es estat traumatic pel movement occitan. 23 ans de valenta activitat de Vistedit avalida per l'incomprensibla decision de personas que lor avèm pas balhat aquel mandat, e que vòlon privilegiar l'ensenhament en oblidant qu'una lenga en perilh a de besonh de publicacions infantilas e de mèdias per existir. E mai l'ensenhament a de besonh de mèdias perque (e ara parli coma ensenhaire) nos fa mestièr la produccion de documents autentics per nòstres escolans! En mai d'aquò èra lo sol setmanièr en lenga occitana. Un jornal coma Jornalet lo poirà pas jamai remplaçar, pr'amor que Jornalet es en linha, non pas en papièr, e mai que mai pr'amor que lo quotidian e lo setmanièr son pas brica los meteisses formats jornalistics. Lo quotidian seguís o ensaja de seguir lo ritme de l'actualitat; lo setmanièr prepausa d'articles de fons.

Non sabi pas s'un autre setmanièr apareisserà lèu, mas mentretant, me pausi la question de nòstra capacitat d'engatjament. Per las manifestacions per l'occitan, l'occitanisme revendicava unes 20 000 manifestants. Òr, i aviá, çò'm par, 800 abonatsa La Setmana, e fòrça mens a Plumalhon e Papagai. Ont an passat aqueles 20 000 manifestants? Ont passan los escolans d'occitan e los calandrons? Èra impossible de trobar 2000 abonats a La Setmana? 

Nòstra capacitat d'engatjament es la clau. Es evident que l'administracion francesa nos donarà un sosten fòrça tebés, e sovent se mostrarà indiferenta. Se desiram, per ansin, que lo "governem-nos" siá possible, es necite qu'oblidem pas tanben lo "mobilizem-nos", condicion de l'indispensable "organizem-nos".

Jornalet a pas la meteissa edat que la paura Setmana. 6 ans. 6 ans qu'an considerablament aumentada la preséncia de l'occitan sus Internet. Mas desconeissèm pas l'avenidor, e aqueste pareis fragil. Après lo silenci forçat de La Setmana, voldriam tanben lo de Jornalet? Jornalet a l'astre d'aver lo sosten de fidèls e generoses legeires, e pereu de la Generalitat de Catalonha e del Conselh General d'Aran, un supòrt que basta pas a respondre a las necessitats de nòstre mèdia ("nòstre" inclusiu, de tot segur, e m'es de grèu que las lengas indoeuropèas destrien pas entre lo nosautres inclusiu (ieu + tu) e lo nosautres exclusiu (ieu + un autre, mas pas tu). Totun, la situacion politica, malsegura, pòt cambiar lèu-lèu en Catalonha e Aran, es pas una garentida absoluda.

Vos fau doncas la crida que nos mobilizem totes per sosténer la premsa occitana, Jornalet, de tot segur, mas tanben Aquò d'Aquí, per exemple, e mai aja un ritme de publicacion desparièr e una tòca diferenta, menar a l'occitan a travèrs d'un bilingüisme amb lo francés. Mas tanben las ràdios e las projèctes televisius, que, quins que sián lors finançaments, lor cal un public occitan regular per refermar lor posicion.

O disi net e clar: quitem de plorar e mobilizem-nos per la premsa occitana!

Perque jamai non acceptarem que la lenga nòstra se taise.