Fa dos o tres jorns, trobèri dins un diccionari d'occitan medieval lo mot "provençalés". Uèi oblidat, designava la lenga provençala lato sensu, çò es la lenga occitana. Me galèri amb qualques amics a escriure qu'alassat per l'occitanisme, dirai desenant "provençalés" a l'occitan e "provençalesisme" al movement de recuperacion del provençalés. Lo sufixe -és bastariá per destriar lo provençalés del provençal, e se poiriá interpretar "provençalés" coma "lenga parlada dins un espaci en relacion amb Provença".

Galejada. O benlèu non. Me donan de mai en mai los nèrvis, de practicas occitanistas que i a. M'èri acostumat a las discussions esterilas, a las criticas non constructivas, a las divisions e rancuras etèrnas. Ara m'encanha la confiscacion del poder de decision que deuriá èsser nòstre, entre las mans de qualques personas non elegidas per decidir en nòstra plaça. La majoritat de l'occitanisme nos opausèrem al nom de la region qu'a pres lo nom d'Occitània, simplament perque per nosautres Occitània es lo país, non pas una region administrativa francesa, en mai d'aquò en partida catalana, e fòrça pauc occitana en practica (sèm luènh de çò que fa la Collectivitat Territoriala de Corsega per sa lenga); pr'aquò, per mejan d'una consultacion per Internet que sas modalitats èran pauc claras, lo nom foguèt impausat. Se podiá comprene de motivacions que i a, lo famós "Occitània deu existir sus la mapa", e parlèri de tot aquò dins d'autres articles, mas lo problèma fondamental es que fòrça occitanistas nos sentiguèrem pas escotats ni representats.

Mas uèi es encara mai grèu. Non solament un organisme, pel qual militèrem fòrça amb l'esperança d'un progrès per nòstras revendicacions, tua La Setmana e d'autras doas publicacions, mas lo meteis organisme assumís pas sas responsabilitats, aleiçona la paura còla de La Setmana e nos anóncia l'intencion de far crear un autre jornal occitan. Lor avèm balhat mandat per tot aquò? Qual lor donava lo drech de metre fin a 23 ans de valent trabalh? E perqué an pas simplament assajat de melhorar çò qu'existissiá ja? Vòlon una publicacion a lor servici? O acceptaretz?

Torni doncas a mon "governem-nos" de fa qualques setmanas. Es una necessitat absoluda. N'i a pro d'èsser mespresats per un certan occitanisme que se crei totpoderós: nos fa mestièr de trobar los mejans de nos organizar per èsser vertadièrament respectats. Avèm pas de besonh de caps (franc de nòstres caps, nòstras tèstas, per pensar solets), avèm de besonh de braces per avançar totes ensems.


 

---

P.S.: Per sosténer los articles en occitan de quina que siá publicacion, partegem-los a nòstre entorn, en particular sus Twitter. Faguèri remarcar a Anna Geli e Mireia Boya que l'occitan i èra pas gaire present. "Desèrt totau", me respondèt l'actuala deputada d'Amassa per Catalonha. Es pecat: s'ajustam de ligams devèrs d'articles a de publicacions de personalitats tras que seguidas sus Twitter (baste, de tot segur, que l'article aja una relacion dirècta amb lo pòst), podèm multiplicar exponencialament las lecturas de la premsa. O ai experimentat.