I a lustres d’aquò, a l’escòla petita, aviam un libre d’Istòria de França e, dins aquel libre un tablèu, cresi de l’assassinat del Duc de Guise amb una legenda que disiá: ”Es encara mai grand mòrt que non pas viu!”
 
Pensi que n’es aital d’un fum de monde… O es, de segur, per En Hulot! Tanlèu l’anóncia de sa demission facha en dirècte a la ràdio pendent l’entrevista, l’estonament e puèi, un deluvi de compliments per notar lo trabalh complit al cors d’aqueles quinze meses ont l’òme foguèt ministre d’Estat d’un govèrn que l’ecologia es pas sa preocupacion primièra.
 
Coma totes los òmes politics qu’afichan una ambicion e qu’an un ego plan afirmat, lo president volguèt, a la formacion de son govèrn, mostrar al país que podiá recrutar un peis gròs qu’aviá totjorn escapat a sos devancièrs. L’ecologista mediatic e planetari se daissèt convéncer après aver, çaquelà, pausat sas condicions…
 
Mas, se sap dempuèi un brave brieu que las “promessas engatjan pas que los que las creson!” E lo president, per recrutar En Hulot, foguèt pas avar de promessas et per mostrar qu’èra seriós dins son “ecologisme”, esitèt pas una estona a ne far un ministre d’Estat… A l’epòca apareguèt coma un còp de mèstre! Jamai l’ecologia èra estada considerada aital… E las gents concernidas e de bona volontat se disián que  lo president, aqueste president poiriá èsser lo primièr qu’anava respectar sa paraula e far vertadièrament una politica diferenta… 
 
Ailàs! En Hulot s’apercebèt lèu lèu que sa nominacion èra estada pas qu’una estrategia digna de la d’un escamotaire que vos demanda de clucar los uèlhs qualques segondas lo temps que lo “miracle” s’acomplisca.
 
 Coneissi pas En Hulot; soi pas jamai estat un ecologista acarnassit tot en estant conscient de l’urgéncia que i a a far cambiar los comportaments… quitament se n’i a encara —parli pas que per lo monde de l’exagòn— que cridan al complòt e, per far bona mesura, i veson la man —o las mans— de la CIA estatsunidenca, del FSB rus e del Mossad israëlian.
 
Per malastre, fa d’ans que los que nos govèrnan cridan al lop e fan votar de mesuras coërcitivas, sens jamai anar mai luènh que la creacion de taxas novèlas pel paure monde que sèm.
 
Lo requisitòri de l’èx-ministre d’Estat foguèt implacable e digne a l’encòp. Quand acceptèt la carga aguèt benlèu lo complèxe d’Icar e volguèt se raprochar del solelh… I se brutlèt un pauc las alas mas aguèt la saviesa de s’apercéber pro lèu del dangièr que i aviá a n’èsser pas que lo ministre far-valer d’un govèrn autan productivista que los precedents de Hollande e Sarközy…
 
Que se faga pas de lagui, los candidats al “martiri” mancan pas e la Ségolène Royal a fach assaber que los malmaridats se poirián passar d’ela se, per cas, lo president aviá besonh d’una persona experimentada qu’aviá de nèrvis d’acièr contràriament al demissionari… Serà pas la sola a candidatar, de segur!
 
Li agrada al president de dire que los Franceses aiman pas lo cambiament… En Macron es francés e… Mossur Hulot pòt prene de vacanças…
 
 
 
 
L’editorialista de La defunta Setmana
Andriu de Gavaudan