Dins la biblioteca pels enfants, avèm un molon de libres. Es un moment agradiu de legir ensèm amb los pichons. Ne’n tiram un a l’astre. Un Papagai. De 2016. Dos ans qu’a ja  Lo temps debana lo fil. Mas aicí, i es plus ren après. Plus de plasir de donar, après dobertura de la bóstia de letras e tendre lo magasine emballat amb la respònsa: “E papa, es lo mieu Papagai?!”. L’occitan, legir una revista en occitan, un plasir. Istòrias nòvas, la recepta, Pelut, eça. Finit.
 
Gust amar.
 
Abonat a Papagai, coma una botelha d’occitan dins la mar d’informacions en francés. Una oasi de normalitat.
 
Es plus.
 
E son quistes los libres per enfants en occitan. Passat las edicions Canopé dins l’educacion, qualques libres autoeditats La Poesia fins als libretons de Marineta Mazoyer  gaire de causas.
 
Contòrni lo problèma en legir de BDs francesas o de magasines en francés tot en revirar immediatament a auta votz en occitan. Mas es pas brica parièr.
 
Los occitanofòns an de menar un combat de David còntra Goliat.
 
Ara, l’Alba par sus un mond rendable. Mas malavalisca.
 
Que pòsque renàisser lo Papagai dels cendres de la jungla. La lei del mai fòrt, càmbia un jorn. Alora, tan val de cambiar de particion per promòure la dignitat de la lenga e la Reparacion istorica dels degalhs lingüistics, coma ne’n parlava ja Jòrdi Pujol dins l’introduccion del document reïnstaurant l’autonomia de la Val d’Aran en 1990.
 
Gai Saber e Papagai, meteis combat!