Sénher President,

Que òc, vos disi "president": contràriament a las pretensions espanhòlas, ailàs seguidas per la radiotelevision publica catalana, que l'esglàsia, que l'espaventa la repression, sètz lo president legitim de Catalonha. E o sètz dos còps: primièr perque vòstra destitucion foguèt arbitrària, e segond perque, se lo president del Parlament de Catalonha aguèsse agut mai de coratge, seriatz restituit plenament a aquela foncion dempuèi de meses.

En realitat, es pas lo primièr còp que vos escrivi, president Puigdemont. Fa qualques ans, sollicitèri de la presidéncia de la Generalitat son supòrt a Jornalet, coma responsable d'una associacion occitana que milita pel finançament d'aqueste mèdia que bensai sètz a legir. Me respondèretz pas dirèctament, mas las subvencions arribèron, e devi exprimir a las autoritats catalanas ma reconeissença. Sens las subvencions catalanas, Jornalet poiriá pas existir, uèi lo jorn.

Estranha es la vida: lo primièr còp, vos escriviái en catalan per una demanda occitana, e ara vos fau una letra en occitan, mas coma catalan de còr. Catalan perque parli vòstra lenga. Catalan insular per mas originas. Catalan continental perque aimi dins vòstre país qu'es tanben mieu fòrça mond.

Fa un an, m'indignava la repression policièra de votaires a un referendum, las menaças del govèrn e dels partits espanhòls, l'indiferéncia davant la manca de democracia espanhòla. Mas m'esmoviá l'esperança ingenua d'una independéncia rapida, quasi immediata de Catalonha, amb la possibilitat que l'occitan, oficial en Catalonha e Aran, foguèsse tornarmai la lenga d'un Estat. Mon còr batiá al ritme d'un pòble en lucha per sa libertat.

Mas m'enganavi. Cèrtas, dempuèi un an, i aguèt de victòrias: Espanha judiciàriament descreditada per las non-extradiccions de Belgica, d'Alemanha, d'Escòcia o de Soïssa, los resultats del 21 de decembre, malgrat las umiliacions e pressions espanhòlas. Mas lo pes del cinisme e de l'arrogància bòrnia, los empresonaments injustes, los exilhs forçats son d'amaras desfachas.

President Puigdemont, jamai non serai amb los que cèrcan de devesir l'independentisme en opausant la dolor de la preson a la de l'exilh. Vòstra aparenta libertat europèa n'es pas, podètz pas tornar dins lo país que i avètz consagrat bona part de vòstra vida. Los vòstres son luènh de vòstras abraçadas, e cada jorn vos deu arrapar lo languiment del país e dels qu'aimatz.

President Puigdemont, per tan malsegur que paresca l'orizont, vos demandi de gardar coratge. Pòrti amb ieu la fe dels que pensan que las causas justas finisson que vençon, e que non se pòt garçar, trufar, rire d'un pòble que se vòl liure. Umilament, vos acompanhi dins vòstra lucha perque sabi qu'es la d'una nacion qu'es miá. Fermament, vos acompanhi per que fagam ensems la republica catalana que desiri pereu aranesa, un pauc occitana.

Vos mandi una abraçada que compensarà pas las que trobatz de manca, cada jorn e cada nuèch que luchatz.

Visca Catalonha e la libertat!