Mariòta e Gavàudola
 
Tè, lo telefòn tinda. Fa longtemps ve. 
 
Es Rostan Seassal que sòna. Va ben. Nosautres va, lo grand es ancara un pauc malaut e lo pichon a de mal de far las nueches. Sio cuech. Encara. Ai de mal de recuperar las oras de sòm mancantas. 
 
“Ai una nòva qu’es importanta, serà quarqu’un de seriós. Qu’a las memas ideas e biais de veire la vita, un bòn començament ja.” 
 
Laissa venir. Lo temps laissa arribar las causas. 
 
“Se la vòles veire, ja, as que de picar lo sieu nom dins un magazine de tal endrech. Èra quarques ans en reire”.
 
E lo temps passa lèu. I son de suspresas. Ressona e mal. 
 
“Mas es caluga la paura. Viu amb tres personas en la tèsta” ditz una pròcha. Vòl totjorn manjar amb de candelas e en música testimònia sa maire. 
 
Ditz çò que deu èstre e deu far lo monde. E cada sera, puan coma d’angoissas. Cerca un subjèct d’embrolha amb el e es partit per la serenaia. Usat. Duerme plus. Impossible de l’ajuar. Vira reond. Ren avança. El s’enfonsa. 
 
Lo Rostan fa lo menaire de veitura. E passeaias d’una jornaia e restaurant. E quora vòl durmir en cò sieu e quora vòl tornar d’a ela. E de veire una exposicion a de bòrnas d’aicí. Parla de projèctes amb un espital a dacha. 
 
Crebat coma non sao. E el, es representant de comèrci que de quilometres, ne’n fa tot lo santclam dal jorn. 
 
E pi, un jorn, a l’astre de la conversacion al telefòn. 
 
“A partit, tan melhor.” Plus ren. 
 
Mas a degut totun li tornar los sieus afars davans la pòrta dal sieu. Mas la pòrta èra barraia. De segur. L’a plus jamai revista. Benlèu es encara darrier la pòrta, cu sap. 
 
 
 
 
Lalin Montanhac