Opinion
Violéncia enfantila e violéncia lingüistica e... equitat
Un film que ven de sortir en qualquas salas m’a atrach l’atencion. Imbattables (Imbatables) .
Un estrach
mete l’ambient dirèct. La violéncia educativa dicha ordinària, qu’a quitament lo sieu sigle VEO.
La violéncia impausaia per un parent a un enfant per forçar la realizacion d’una accion (sovent als moments critics coma de matin, quora se cal despachar, de sera quora tot lo monde es fatigat) es aquò. “Una bofa, un simec, un revira vai te’n”. Aquò es encara ancorat dins la cultura familiala larga e l’entorn, en Euròpa de l’oèst e en Occitània. “Çò que tua ren, rende mai fòrt”, “E aüra es l’enfant que comandaria?” mai fa de degalhs. “Fa un guerrier", quitament s’es poscut sentir (ausir).
I aguèt ben, fa gaire, un faus debat en França sus la question de la rosta, mas, òu, tròup complicat. Excepcion culturala obliga.
Las violéncias educativas parasitan los comportements innats umans: estacament, empatia, imitacion.
Quora un enfant es picat, trufat, o ignorat per sos parents, se tròba isolat dins una situacion que lo ligam de fisança indispensable a sos parents es rot. Mas lo contract de fisança entre un enfant e sos parents fa part de las “fondacions de l’edifici de la sieu vita e personalitat”.
La violéncia de la part dals parents que representan la basa de securitat non fa un rejet per l’enfant dals parents. L’enfant a tròup de besonh d’una basa e es tròup dependent per poer se perméter un rejet.
E las neurosciéncias an provat que crea de blocatges amb de consequéncias sus l’aprendissatge, la fisança en se e mai tardi sus la conneccion a se, saber reagir en acòrd amb se. E en faguent un forçatge violent de l’enfant per lo parent d’un biais fisic o mental, arriba al contrari de çò desirat: afeblir l’enfant e far de degalhs.
E la lenga? Sabèm que los pichons occitans an degut pérder lor lenga, per fòrça. Batuts, denonciats, trufats per los qu’èran encargats de l’educacion e qu’aplicavan las directivas linguicidas o d’aquels que “parlavan coma los mossurs” coma disia Frederic Mistral.
Empachats de dire lors emocions dins lor lenga. Quin combat mental e redreiçament an patit... An patit de violéncia educativa ordinària, per operar lo cambiament lingüistic massís de las nòvas generacions.
Vos laisso imaginar l’ambient de repression e los impactes mentals E aüra, de la vergonha, ne’n rèsta un sentiment d’inequitat, al mai prefons. Mas los adultes, ancians enfants, an emparat de combàter lors ressentits. Viure tòrt e vira la ròda. Mas aquela violéncia fisica e mentala sus un pòble, la sieu cultura e lenga, explica los malaises de nòstra societat. Un problèma? La solucions es la violéncia e forçar los que vòlon ren!
Per quora la reconoissença dal linguicid programat? E subretot, quora la reparacion?
E en legir la citacion d’Artús Schopenhauer:
“Tota vertat passa tres etapas. – Primier, es ridiculizaia. – Après, patisse una fòrta oposicion. – Pi, es consideraia coma aguent totjorn estacha una evidéncia” me fa ben pensar al combat per la dignitat de la lenga occitana. E mai de còups a la quita reconoissença de l’occitan coma lenga. Sabo ren s’i aguèt resiliéncia despí, mas es clar que i aguèt orquestracion, violéncia e manipulacions per combàter la lenga occitana e per o justificar a posteriori, als enfants coma als parents. Sota la menaça mentala de la marginalizacion sociala e economica mas amb de còups fisics tanben.
Referéncia: Aprendre à eduquer (3.5.2018) Quand les violences éducatives parasitent les comportements innés humains (attachement, empathie, imitation).
Un estrach
mete l’ambient dirèct. La violéncia educativa dicha ordinària, qu’a quitament lo sieu sigle VEO.
La violéncia impausaia per un parent a un enfant per forçar la realizacion d’una accion (sovent als moments critics coma de matin, quora se cal despachar, de sera quora tot lo monde es fatigat) es aquò. “Una bofa, un simec, un revira vai te’n”. Aquò es encara ancorat dins la cultura familiala larga e l’entorn, en Euròpa de l’oèst e en Occitània. “Çò que tua ren, rende mai fòrt”, “E aüra es l’enfant que comandaria?” mai fa de degalhs. “Fa un guerrier", quitament s’es poscut sentir (ausir).
I aguèt ben, fa gaire, un faus debat en França sus la question de la rosta, mas, òu, tròup complicat. Excepcion culturala obliga.
Las violéncias educativas parasitan los comportements innats umans: estacament, empatia, imitacion.
Quora un enfant es picat, trufat, o ignorat per sos parents, se tròba isolat dins una situacion que lo ligam de fisança indispensable a sos parents es rot. Mas lo contract de fisança entre un enfant e sos parents fa part de las “fondacions de l’edifici de la sieu vita e personalitat”.
La violéncia de la part dals parents que representan la basa de securitat non fa un rejet per l’enfant dals parents. L’enfant a tròup de besonh d’una basa e es tròup dependent per poer se perméter un rejet.
E las neurosciéncias an provat que crea de blocatges amb de consequéncias sus l’aprendissatge, la fisança en se e mai tardi sus la conneccion a se, saber reagir en acòrd amb se. E en faguent un forçatge violent de l’enfant per lo parent d’un biais fisic o mental, arriba al contrari de çò desirat: afeblir l’enfant e far de degalhs.
E la lenga? Sabèm que los pichons occitans an degut pérder lor lenga, per fòrça. Batuts, denonciats, trufats per los qu’èran encargats de l’educacion e qu’aplicavan las directivas linguicidas o d’aquels que “parlavan coma los mossurs” coma disia Frederic Mistral.
Empachats de dire lors emocions dins lor lenga. Quin combat mental e redreiçament an patit... An patit de violéncia educativa ordinària, per operar lo cambiament lingüistic massís de las nòvas generacions.
Vos laisso imaginar l’ambient de repression e los impactes mentals E aüra, de la vergonha, ne’n rèsta un sentiment d’inequitat, al mai prefons. Mas los adultes, ancians enfants, an emparat de combàter lors ressentits. Viure tòrt e vira la ròda. Mas aquela violéncia fisica e mentala sus un pòble, la sieu cultura e lenga, explica los malaises de nòstra societat. Un problèma? La solucions es la violéncia e forçar los que vòlon ren!
Per quora la reconoissença dal linguicid programat? E subretot, quora la reparacion?
E en legir la citacion d’Artús Schopenhauer:
“Tota vertat passa tres etapas. – Primier, es ridiculizaia. – Après, patisse una fòrta oposicion. – Pi, es consideraia coma aguent totjorn estacha una evidéncia” me fa ben pensar al combat per la dignitat de la lenga occitana. E mai de còups a la quita reconoissença de l’occitan coma lenga. Sabo ren s’i aguèt resiliéncia despí, mas es clar que i aguèt orquestracion, violéncia e manipulacions per combàter la lenga occitana e per o justificar a posteriori, als enfants coma als parents. Sota la menaça mentala de la marginalizacion sociala e economica mas amb de còups fisics tanben.
Referéncia: Aprendre à eduquer (3.5.2018) Quand les violences éducatives parasitent les comportements innés humains (attachement, empathie, imitation).
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
La mieu experiéncia d'ensenhaire de filò m'a laissat en un dubi font sus lo valor dal Bac e sembleria donar rason a la frasa dei vielhs : "mai van a l'escòla, mai son bèstias"!
Ben dich per quarques uns dei vaccins...
Ajusterai un ponch : l'etnologia (que cal òira sonar antropologia) nos a ensenhat lo fonccionament de sistemas matriarcals d'ont los òrdres vènon ren dai parents (genitors) mas de l'oncle maternal (en latin, avunculus, de d'ont lo sistema de l'avonculat). Per de monde qu'a criticat l'educacieu patriarcala, li es bensai aquì una via de cerca...
Amistats.
Dempuei tot petialet avem aprengut a far plasir aus parents, a nòstres professors. Redde, avem compris qu'i avia de las causas a pas far o pas dire per pas far desplech a quauqu'un d'important dins nòstra vita. Avem encaissat e quò fai naisser de la tristessa, de la colera, l'obeissença. Nòstra estima de se en pren un còp. Las paurs attiran los manipulators. Sem tot lo temps a nos devalorisar e prenam en pleina figura la culpabilisacion, l'umiliacion de l'autre e de la societat. Dins d'autres cas quò es la diareia verbala e l'òm sap tot. Nos catam a nos-mesme que sem daus esser mervelhos e que nòstre consciença porria nos far esperar una autra vita qu'aquela de ganhar sa vita a la suor de son front, a se far espleitar, participar a las guerras o ben enfantar dins la dolor..
Mos parents eran daus paisans lemosins que portavan en ilh tres culpabilisacion : esser paisans (donc mocats), pas saber parlar frances, pas aver d'instruccion. Mon pair, e era pas lo sol, podia pas contranhar los qu'avian far de las estudis mesme si era pas d'accord emben çò que disian. S'imaginava que l'escòla aprenia tot mesme çò qu'ensenhava pas. Es botat tota una vista a me desfar de las paurs que mos parents m'avian transmetudas. Quand entret dins la vita professionala emben un bagage scolari e universitari, me boteran coma un experimentat que devia me montrar la tecnica. L'experimentat disset : "ai pas besonh de montrar a d'aqueus jòunes qu'en saban mai que me. Quò tua pas mas quò laissa de las traças e qu'on se transmets aus efants.
Faut pas oblidar que l'escòla es una fòrma de violença marquada per la competicion e la formacion d'una testa pleina a ras bòrd mas copada de la pratica.
Faut pas oblidar tanben la vaccinacion qu'es una violença . La teoria sur los vacins es pas fiabla mas de mai i ajotan de las substanças nocivas. Apres la vaccinacion, los efants son infernaus; quò pòd anar tresqu'en -z-a la malformacion, lo andicap, la mòrt subita. Tot aquò es niar perque es çò que raporta lo mai.
Per garir i a mas qu'una causa l'amor, l'amor incondicional de se e apres l'amor daus autres.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari