Opinion
Gilets Jaunes e estrategia
Lo fenomèn deus “Gilets Jaunes” e tan complèxe qu’es de mau analizar, encara mès de mau jutjar. Es pr’aquò que’u vau pas ni analizar ni jutjar. Tot e son quite contrari estoc dejà dit suu subjècte. Cadun i vesoc çò qu’i volèva véser e totis i an trobat l’indenegabla pròva de çò que pensan.
Sèm totun dens una situacion unica que pòt desbocar sus qué que sia, lo piéger, lo milhor o lavetz sus pas gran causa, mes ne dobti.
La question màger, a mon vejaire, es de saber se los Gilets Jaunes van poder s’i escàder de hèr temolar lo poder. Es una luta, mes qui serà lo vencedor?
Segon jo, l’idèia deu movement de voler pas aver miaires ni quites representants es bona. Lors reivindicacions son claras, au mens unas, e doncas se lo govèrn ensaja de negociar, es pas qu’ende ganhar de temps. Dempuèi lo temps, las tecnicas de hèr capbussar un movement per negociacions dambe delegats son au punt e lo dangèr es gran endeus Gilets Jaunes de’s hèr enganar per monde aguerrit a la politica politiciana. Es tanben un biaish de díser que lors reivindicacions son pas de mercandejar.
Un element veng de’s convidar i a pauc dens lo debat, es lo de la violéncia. Los imatges deus dissabtes 24 de noveme e 2 de deceme an butat mès d’un esperit. Suu hialats sociaus, un filmòt de manifestant arrestat per la polícia que crida: “Soi dambe vosautes”, puèi qu’es liberat de tira après l’intervencion d’un mès gradat torna pausar en evidéncia la question de policièrs infiltrats que serén, pr’amor pas, a l’origina de la castanha.
Aquò voleré díser de tot biaish que lo poder tròba un interès a çò que los passacarrèras viren a l’acarament. Quitament sens de pensar que policièrs en civiu eths medishes provòcan las tustadas (i a pro de castanhaires end’aquò), cau que los Gilets Jaunes geriscan la situacion.
Au parat de la manifestacion deus Aliscamps, se son afanats de díser que las violéncias “èran lo hèit de sacamands qu’an pas ren de véser dambe eths”. Segon jo, es una error. Auré calgut milhor botar l’accent suu hèit que lor movement es l’expression d’una colèra de mau estancar e que, s’aquò contunha, serà cada còp pièger.
Se cau pausar la question clarament, d’un punt de vista de l’eficacitat e non pas capvath una mena de romantisme revolucionari o tanpauc una idèia idealizada deu pòble unit e pacific que hè capvirar lo tiran en cantar. Se prenguèm en compte la pausicion mès que fèrma deu govèrn, seré imaginable de pensar qu’una manifestacion bravòta suus Aliscamps le haré cambiar? Ne podèm fòrtament dobtar.
L’estrategia deu movement deu estar la seguenta: las violéncias son solide de regretar, mes lo sol mejan de las estancar es de contentar las reivindicacions màgers e de discutir.
Sèm totun dens una situacion unica que pòt desbocar sus qué que sia, lo piéger, lo milhor o lavetz sus pas gran causa, mes ne dobti.
La question màger, a mon vejaire, es de saber se los Gilets Jaunes van poder s’i escàder de hèr temolar lo poder. Es una luta, mes qui serà lo vencedor?
Segon jo, l’idèia deu movement de voler pas aver miaires ni quites representants es bona. Lors reivindicacions son claras, au mens unas, e doncas se lo govèrn ensaja de negociar, es pas qu’ende ganhar de temps. Dempuèi lo temps, las tecnicas de hèr capbussar un movement per negociacions dambe delegats son au punt e lo dangèr es gran endeus Gilets Jaunes de’s hèr enganar per monde aguerrit a la politica politiciana. Es tanben un biaish de díser que lors reivindicacions son pas de mercandejar.
Un element veng de’s convidar i a pauc dens lo debat, es lo de la violéncia. Los imatges deus dissabtes 24 de noveme e 2 de deceme an butat mès d’un esperit. Suu hialats sociaus, un filmòt de manifestant arrestat per la polícia que crida: “Soi dambe vosautes”, puèi qu’es liberat de tira après l’intervencion d’un mès gradat torna pausar en evidéncia la question de policièrs infiltrats que serén, pr’amor pas, a l’origina de la castanha.
Aquò voleré díser de tot biaish que lo poder tròba un interès a çò que los passacarrèras viren a l’acarament. Quitament sens de pensar que policièrs en civiu eths medishes provòcan las tustadas (i a pro de castanhaires end’aquò), cau que los Gilets Jaunes geriscan la situacion.
Au parat de la manifestacion deus Aliscamps, se son afanats de díser que las violéncias “èran lo hèit de sacamands qu’an pas ren de véser dambe eths”. Segon jo, es una error. Auré calgut milhor botar l’accent suu hèit que lor movement es l’expression d’una colèra de mau estancar e que, s’aquò contunha, serà cada còp pièger.
Se cau pausar la question clarament, d’un punt de vista de l’eficacitat e non pas capvath una mena de romantisme revolucionari o tanpauc una idèia idealizada deu pòble unit e pacific que hè capvirar lo tiran en cantar. Se prenguèm en compte la pausicion mès que fèrma deu govèrn, seré imaginable de pensar qu’una manifestacion bravòta suus Aliscamps le haré cambiar? Ne podèm fòrtament dobtar.
L’estrategia deu movement deu estar la seguenta: las violéncias son solide de regretar, mes lo sol mejan de las estancar es de contentar las reivindicacions màgers e de discutir.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Insureccio ! Farem tot petar !
"lo hèit de sacamands qu’an pas ren de véser dambe eths”. Segon jo, es una error." Cresi pas que siague una error. Los gilets jaunes, d'aprèp çò que ne pòdi véser, son la França que trabalha (o qu'a trabalhat) e la França que paga, los sacamands son, mai que mai, de monde que sàbon pas trop çò que còsta de produir, de construir : de joves "black bloc", de racalhas de banlèga que pílhan los magasins, d'oportunistas violents per natura e que ne profièchan per se desfolar. Pensi pas que los gilets jaunes àjan res a ganhar a l'amalgame. Cresi al contrari qu'es la granda majoritat dels malcontents pacifiques que cal que convéncen per blocar lo sistème.
#1 Se legissètz plan, me boti pas brica dens caire de vista occitanista, mes pausi pas qu'una sola question : "Com los GJ deven utilizar los hèits de violéncia que's son debanats dens lor estrategia ?". La question de l'independéncia d'Occitània es pas abordada e existís pas dens lo movement deus GJ.
Aquel article es un cas de çò que porria appelar " la malaudia infantila de l'occitanisme".
L'òm parla de tot, tirat daus occitans o d'Occitania. L' òm parla de strategia coma si eram au-dessus de la populaça; chacun i trobara son compte; Coma un tribun roman l'òm fai de grands discors sur çò que los uns e los autres devrian far; Discutam, discutam emben lo governament qu'es lo representant de l'ordre nazi en Euròpe.
Per los occitanistes i auria una sola frasa a dire : "sem occitans e la fusion d'Occitatnia dins França nos agrada pus.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari