Pèi Mainada, sa montanha deis enfants
 
Dau sègle cinquen a 1350 sei monges de Lerins fondèron d’espleitacions agricòlei delòng dei rius e riulets de Sianha, ne’n rèstan sus sa comuna sei noms de sa Granja Nòva e de sa Proveiressa (per proveire en alimentacion). Rèsta encara un valon dei Monges, francizat en “vallon des Monges” a Auribèu.
 
Après sa pèsta negra de 1348, sei monges cèdon sei sieus tèrrei au senhor. Seis estatjants que sòbran van dins d’autrei vilatges. En 1400, Càbris deven inaucupat.
 
1416-1451 i serà encara sa pèsta mas sei senhors de Càbris per tornar poblar d’un biais duradís so sud de son territòri, prepauvan d’afranquir d’impòsts sei familhas d’au mens quatre enfants que s’installarián sus sei sieus tèrrei.
 
Atraion 52 familhas dau país de Ventimilha amb d’”Actes d’abitacion” datats dau 1er de mars de 1496.
 
So promier masatge constituït fuguèt Sei Jacorets poblat per de familhei de païsans, dichs sei figons, originaris dei tèrrei limitei èst de sel’ancian Comtat de Provença, devengut sei Tèrrei nòvei de Provença sota Savòia. Es sovent so cas coma au Canet, a Biòt, Mons, son de familhei que venon de sa val Nèrvia: de Pinha (pròva de relacions fòrtei, Pinha coma lo Marquesat de Doçaiga seràn de Contea de Niça appartir de 1524) e de tèrrei dependentei dei monges de Lerins coma Sebòrga.
 
Per aquela volentat d’aculhir de familhei solament amb d’enfants, e que talament i èran de mainadei dins aqueu masatge en rapòrt dei cantons vesins, ne’n restèt so nom de Puèi dei mainadei. Nom totjorn en la lenga dau país, l'occitan. Quin bèu simbòl. Aquesta tèrra es aquela deis enfants. Mainada, designant ses enfants joves. Encara d’emplec fins en Gavotina sota la forma mainaa o mainaia. 
Enfants de parents d'autra part, devenguts d'enfants d'aicí, qu'an après e transmès la lenga occitana. Simbòl magnific. 
 
So nom de luec: “Pei Mainada” passat au singular e francizat (e aglutinat) puèi fins aüra en Peymeinade, deven so nom de sa comuna creada en 1868 amb sei masatges dei Berenguiers, So Candèu.
 
 
 

---

Nòta: sa trama de puèi-, pèi-, pe-, pi- + un autre element es corrent en Occitan oriental. Pèi Sicard francizat en Pessicart a Niça, Pi Gautíer (Pigautíer) a Mentan, Pi d’Anós (Pidanoux) a Sant Julian de Verdon, Pèi Gròs (fr. en Peygros) un pauc de’n pertot, en passant per Pèipin (fr. en Peypin 13, Peipin 04) e autrei Pepin (fr. en Pépin a Mentan) forma probablament tautologica.