Opinion
Ende qué servissen los editorialistas?
Un jornalista balha informacions. Un editorialista balha, dens un magazine o un jornau dit “d’opinion”, una analisi d’una informacion que va tostemps haut o baish dens lo sens de çò que pensan los legedors. Mes de qué servís un editorialista sus un mèdia estatau d’informacions? M’ac demandi e soi convençut que pòt estar a còps desaunèste. Un exemple.
Lo dijòus 21 de març lo burèu deu senat de l’Estat francés a decidit de transméter a la justícia los cases d’Alexandre Benalla, de Vincent Crase e de tres conselhèrs deu president après lor testimòni jutjat faus davant la comission d’enquista. Es un mauencontre ende la presidéncia, e lo govèrn s’es declarat de tira escandalizat davant un tau “truc politic”.
La defensa deu poder es drin patetica, pr’amor que los simples cuitadans vòlon a tota fòrça conéisher tota la vertat sus aqueste ahar deus treboses que pertòca lo haut de l’executiu, a un moment quan la des·hidança deu pòble de cap aus elegits s’exprimís rambalhosament per carrèras.
Aquesta informacion estoc la purmèra tractada peu jornau de ueit oras deu ser de França 2. Mes de tira, apareishoc suu platèu la Nathalie Saint-Cricq, editorialista de la cadena e tanben cap deu servici politic. Son intervencion estoc, ende jo, escandalosa e digna d’un regime autoritari. Expliquèc dirèctament au telespectator çò que calèva pensar de tot aquò. Anne Sophie Lapix, la presentatritz, le demandèc: “E a passat l’òsca, lo senat?”.
Solide, Na Saint-Cricq ça responoc de òc. Estoc estabosit d’enténer:
Doncas, ara sabètz que, sense l’analisi fina de l’editorialista, auretz pas comprés que s’agís pas que d’una venjança politica e que, per consequéncia, los personatges a l’entorn deu president an pas ren hèit de mau. Los trabalhs de la comission d’enquista deu senat dambe sas numerosas sesilhas e entrevistas deus concernits seré de jetar a las escobihas e de desbrembar.
Com una tala causa se pòt debanar, ac cau tornar díser, sus una cadena deu servici public dambe los sòus deus qu’escotan? E pensan benlèu que lo public se n’avisa pas? Comprengui plan que lo poder trauca ara un periòde mauaisit, mes soi pas segur que procediments ataus les va sauvar.
Au contra, a l’ora quan la telaranha s’es installada com hialat d’informacion alternatiu (dambe, ac sabèm, sons defauts e sas qualitats) l’executiu risca plan de’s hèr seguir dens sa caduda sons servidors mès devoats que pòdon pérder tota credibilitat.
En tot saber que França se tròba a la 33au plaça dens la lista de Reporters sans Frontières deus paisses segon la libertat de l’informacion, se caleré benlèu pausar las bonas questions dens lo “País deus Drets de l’Òmi” qu’a la “mès beròia avenguda deu Monde”.
Lo dijòus 21 de març lo burèu deu senat de l’Estat francés a decidit de transméter a la justícia los cases d’Alexandre Benalla, de Vincent Crase e de tres conselhèrs deu president après lor testimòni jutjat faus davant la comission d’enquista. Es un mauencontre ende la presidéncia, e lo govèrn s’es declarat de tira escandalizat davant un tau “truc politic”.
La defensa deu poder es drin patetica, pr’amor que los simples cuitadans vòlon a tota fòrça conéisher tota la vertat sus aqueste ahar deus treboses que pertòca lo haut de l’executiu, a un moment quan la des·hidança deu pòble de cap aus elegits s’exprimís rambalhosament per carrèras.
Aquesta informacion estoc la purmèra tractada peu jornau de ueit oras deu ser de França 2. Mes de tira, apareishoc suu platèu la Nathalie Saint-Cricq, editorialista de la cadena e tanben cap deu servici politic. Son intervencion estoc, ende jo, escandalosa e digna d’un regime autoritari. Expliquèc dirèctament au telespectator çò que calèva pensar de tot aquò. Anne Sophie Lapix, la presentatritz, le demandèc: “E a passat l’òsca, lo senat?”.
Solide, Na Saint-Cricq ça responoc de òc. Estoc estabosit d’enténer:
“Es pas estonant que, a dus meses de las eleccions europencas, los socialistas e los Republicans, dens una polida unitat [E aquí pren un ton de trufandisa] vòlon pas que’s reconvalir en ciblar Emmanuel Macron, quitament se, juré craché, es lo dret e pas ren que lo dret.”
Doncas, ara sabètz que, sense l’analisi fina de l’editorialista, auretz pas comprés que s’agís pas que d’una venjança politica e que, per consequéncia, los personatges a l’entorn deu president an pas ren hèit de mau. Los trabalhs de la comission d’enquista deu senat dambe sas numerosas sesilhas e entrevistas deus concernits seré de jetar a las escobihas e de desbrembar.
Com una tala causa se pòt debanar, ac cau tornar díser, sus una cadena deu servici public dambe los sòus deus qu’escotan? E pensan benlèu que lo public se n’avisa pas? Comprengui plan que lo poder trauca ara un periòde mauaisit, mes soi pas segur que procediments ataus les va sauvar.
Au contra, a l’ora quan la telaranha s’es installada com hialat d’informacion alternatiu (dambe, ac sabèm, sons defauts e sas qualitats) l’executiu risca plan de’s hèr seguir dens sa caduda sons servidors mès devoats que pòdon pérder tota credibilitat.
En tot saber que França se tròba a la 33au plaça dens la lista de Reporters sans Frontières deus paisses segon la libertat de l’informacion, se caleré benlèu pausar las bonas questions dens lo “País deus Drets de l’Òmi” qu’a la “mès beròia avenguda deu Monde”.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Jornalistas=PRESSTITUTES. Fan part del sistem de propaganda e domini mondial. Trabalhan pels seus mestres finacieirs globalistas. Pas briga de respecte per eles. Que se passet en Srebebica? O sabets pas aici a Lo jornalet? E vos consideratz "jornalistas" o "presstitutes"?
https://www.mondialisation.ca/analyse-des-v-nements-de-srebrenica/1833
"Le “massacre de Srebrenica” est le plus grand triomphe du bourrage de crâne dans les guerres des Balkans."
Pas besonh d'editorialistas o de media estatau enta har propaganda, senher Lequlerc
Los jornalistas dels medias dominants an per mission de presentar l'actualitat efectiva, verificada e atestada, mas de la presentar segon lo biais (orientacion analitica e politica) que conven al proprietari del media en question. E se tròba, coma o a plan demostrat Le Monde Diplomatique, qu'aqueles medias dominants son totes venguts proprietat de l'oligarquia financiària del CAC40, que non risca gaire de defendre un ideal descreissentista, marxista ni prodhomista…
E per çò que n'es dels medias publics, los jornalistas i an per mission de presentar l'actualitat efectiva, verificada e atestada, mas de la presentar segon lo biais (orientacion analitica e politica) que conven al partit governant l'Estat a quin moment que siá. Òr se tròba que, essent çò que costa (fòrça) una campanha electorala a l'ora d'ara, gaireben totes los elegits pervenon de se far elegir sonque s'an agut lo sosten (financièr, publicitari e/o mediatic) dels mai rics, membres del CAC40.
E aquí donc, la sèrp se mossega la coga !
Un editorialista servís donc la causa del CAC40, e basta ! Se d'aquela causa, non ne volètz pas, un long camin de recèrca vos espèra abans de trobar d'informacion fisabla mas presentada d'un autre biais ideologic. Una prensa generalament plan mai confidenciala… coma Jornalet, tè.
Avèm dos biais de prene las causas. Seriosament en disent qu'es une vergonha de veire 90% dels jornalistas donar son idèa al luòc de liurar de faches. Qualques còps me ven la sentida qu'aquelses jornalistas marchan al siulèt. Ara quora aluque la ràdio lo matin,me demande totjorn: qual serà lo subjècte del jorn? De que pòscan ben nos aver trobats d'aquesta passa?
E òc cresi plan qu'es pas l'actualitat que s'impausa (coma aiman de lo dire ambe lo pòt gromand, a nosautres,(coma dison los "mitans autorisats" de Coluche) , mas un subjècte qu'es causit, e tornar ressegar coma lo repic d'una sèga al long del jorn, de la setmana... Per exemple pòdon nos parlar tota una jornada del RIC,sens veire un sol GJ....
L'autre biais de prene las causas? Simular la foliá. Òc sèm una epòca que tot se pòt dire... N'avèm la pròva cada jorn,sufis d'escotar lo mond. Doncas coratge, es carnaval tota l'annada.
Pòdi pas qu'aprovar la denonciacion d'aquel escandale. Mas es pas un fach isolat e aquel compòrtament es pas limitat als editorialistas, es commun a gaireben totes los jornalistas que lor mestièr es d'informar e que se créson investits de la mission d'evangelisar lo pòble en vantant exclusivament lo mondialisme, l'europeísme, lo metissisme, lo sansfrontierisme, e qu'acusan de "haine" e de totas las "fobias" los qu'adèran pas a lor doxa. Nos abéuran de propaganda, d'encloscatge, de catechisme. Aquel mesprés de classa es vengut insuportable e aquela casta a perduda tota credibilitat.
Aquel biais es pas reservat a la premsa francofòna. Dempuèi tres jorns se pòt legir dins Jornalet : "se jutgèt al Tribunal Penal Internacional e se condemnèt per crimes de guèrra lo president de Serbia Slobodan Milošević (que moriguèt en preson en 2006)". Sàbon far la diferéncia los jornalistas entre acusacion e condemnacion ? Milošević èra acusat de crimes de guèrra mas siaguèt pas condemnat que moriguèt avant la fin del procès e siaguèt quitament disculpat d'aquelas acusacion dins lo procès de Ratko Mladić. Mas los jornalistas o vòlon pas saber. Que pensariam d'un torcon qu'escriuriá, uèi, que Puigdemont es estat condemnat per rebellion per la justícia espanhòla ?
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari