Fau un pantais, ò bensai ne fau mai d'un.

Fau lo pantais que leis occitans nos uniguem enfin per aparar concretament nòstrei territòris e aquelei que i vivon, conscients que sensa lo desvolopament de nòstrei territòris e sensa lo benèsser de totei nòstra cultura se podrà pas espandir tanpauc.

Fau lo pantais que nòstra paura lenga mespresada fugue utila a viure e a pantaisar, coma cantava lo cantador francés Julien Clerc, e non solament a discutir de lònga d'estandards que volèm pas bastir ò de gramaticas que se contradison, ò de biais de dire quand nòsta lenga non se ditz pus gaire.

Fau lo pantais, adonc, que se parle absoludament de tot en occitan, nieus en oblidant que o fasèm en occitan.

Fau lo pantais que non se parle pus d'occitan de comunicacion en oblidant de comunicar chasque jorn en occitan en tota circonstància.

Fau lo pantais d'un occitanisme mai femenin e mai umil, sensa que degun fugue preocupat d'un poder derisòri, amb mai de tolerància deis opinions contràrias.

Fau lo pantais d'un occitanisme amassat per un projècte de país. D'origina rumanesa e descendent de provençaus, me faudriá aimar solament lo Daufinat e Provença? Amb leis influéncias arpitanas de l'occitan ancestrau mieu, sariáu obligat de considerar estrangiera la Baiona tròp pròcha dau Bascoat? Deuriáu oblidar Auvèrnhe, Lemosin, lei tèrras gasconas, la bèla Vau d'Aran e lei luenchenquei Valadas? Deuriáu veire un enemic en un Lengadòc onte la lenga nòstra se tròba pas mielhs qu'autra part? Quand viviáu a Montpelhier, me faliá aimar lo Clapàs solet?

Fau lo pantais que comprenguem totei qu'avèm de resistir per existir. Maugrat sei diferéncias intèrnas lingüisticas radicalas, lei curds o an entendut. Mai nosautres non?

Resistirem pas, existirem pas se cambiam pas. E fau lo pantais que mei pantais fugon pereu un pauc vòstres.