Opinion
Festin dals Mais
Tèxte legit
Fa una vòuta que sio plus anat al Festin dals Mais.
I pensavo un jorn d'abril per astre en agachar sus googlemaps Marselha a passar per lo quartier de "La bèla de Mai". Sabo plus s'o fan encara ailí. Lo nom rèsta. Coma per la lenga dins lo toponimes mi dirètz. Mas après l'ivèrn, la prima!
Escriguèro qualqua ren de temps fa sus la question (Jornalet 2 de mai de 2012)
A Mentan se fa encara de balar a l'entorn de l'arbre, simbòle de la feconditat, un diménegue dins lo famós "Parc dau Pian" a Garavan, al levant d'Occitània, fàcia a la marina.
Mas a Niça, dins lo quartier de Cimiers, es cada diménegue e quitament i son las fèstas dins los quartiers en setmana.
Sèm anats rejónher los benevolents "de quart" a la banca de nòstra associacion de segur, lo Centre Cultural Occitan País Nissart e Alpenc- Nissa pantai.
Mas aquel còup, i sèm anats per tornar viure lo festin plus unicament coma un expausant, mas mai coma uman. Méter de costat lo militantisme e viure, fa de ben.
Discutavo amb un amic quinesiterapeuta. Coma la prima dins lo cicle de las sasons, per renàisser de temps en quora, cal se pausar. Un jove esportiu, se volètz aver d'el de resultats, que vòstre club sigue visible amb de medalhas e de glòria, lo polètz butar, i aurà de degalhs, lo poiretz cremar quitament fisicament e psicologicament. E après, passaretz a un autre.
Es coma lo militantisme. Ai vist d'amics pi se sèm perduts de vista. La vita fa que devèm far de concessions, redurre de còups las activitats per se quietar.
Aicí. Espectator. DIns la molonaia de gents. De folclòre e de modèrn. Lo foclòre tanben, una fòto, fixacion de collectatges etnologics vestimentaris, tancat d'un temps, patrimòni vestimentari, amb una portaia simbolica.
Las associacions folcloricas fan viure e estructuran una cultura populara qu'es tant importanta que la cultura sabenta. Coma la cima de l'iceberg. Per malastre, l'autoòdi a tanben poscut rómper lo ligam entre pòble e intellectuals.
Vau, escoto, sento. Agacho, gardio, regardo.
De gents que discutan, que manjan, que jugan al balon, que fan un penèc. Ensèm. E la lenga nòstra es ben representaia, quasi en situacion d'utilitat sociala, "Benvenguda" a l'entraia, "Li binhetas d'ancuei" sus un panèl per vénder de binhetas doncas.
Un presentator al micro parla francés e una presentairitz parla en occitan niçard. Excellent.
Tòrno trobar per astre una qu'es devengüa collèga en licèu (de francés) e que sèm estaches vesins 25 ans, qu'estaio en fàcia. Eriam al meme collègi ensèm, dins la quinta ciutat de França, la tèrça d'Occitània, o cal far aquel d'asard.
De monde que penso ben que seràn aquí e que i es ges de besonh d'anar veire especificament tanben. De monde que conoisso de vista.
L'amic Pascal de Gavotina es aquí, amb la filha. Me'n aviso encara quora ai recebut, 8 ans fa, lo sieu tèxto per me dire "Lisa es arribaa". Encantat.
Un jove qu'ai fach passar lo bac l'estiu passat e que parla coma un aucèl la lenga, 20/20 avia agut. Pròvo de lo convéncer de far professor de las escòlas, al manco, amb lo concors especial.
La Regina dals Mais dal 2016, la nèça de Stèu i es de segur, bala bala, la la. Se fasèm la pichina fòto sovenir totes.
Una jornaia per se far recòrdi de ben, de mai.
Un alen, la lenga i es, visibla. Me sento quiet après aquela jornaia, apasimat. Me dio, encara un luec per èstre ensèm, dins la lenga o quasi, per ben de monde.
Calenda maia!
I pensavo un jorn d'abril per astre en agachar sus googlemaps Marselha a passar per lo quartier de "La bèla de Mai". Sabo plus s'o fan encara ailí. Lo nom rèsta. Coma per la lenga dins lo toponimes mi dirètz. Mas après l'ivèrn, la prima!
Escriguèro qualqua ren de temps fa sus la question (Jornalet 2 de mai de 2012)
A Mentan se fa encara de balar a l'entorn de l'arbre, simbòle de la feconditat, un diménegue dins lo famós "Parc dau Pian" a Garavan, al levant d'Occitània, fàcia a la marina.
Mas a Niça, dins lo quartier de Cimiers, es cada diménegue e quitament i son las fèstas dins los quartiers en setmana.
Sèm anats rejónher los benevolents "de quart" a la banca de nòstra associacion de segur, lo Centre Cultural Occitan País Nissart e Alpenc- Nissa pantai.
Mas aquel còup, i sèm anats per tornar viure lo festin plus unicament coma un expausant, mas mai coma uman. Méter de costat lo militantisme e viure, fa de ben.
Discutavo amb un amic quinesiterapeuta. Coma la prima dins lo cicle de las sasons, per renàisser de temps en quora, cal se pausar. Un jove esportiu, se volètz aver d'el de resultats, que vòstre club sigue visible amb de medalhas e de glòria, lo polètz butar, i aurà de degalhs, lo poiretz cremar quitament fisicament e psicologicament. E après, passaretz a un autre.
Es coma lo militantisme. Ai vist d'amics pi se sèm perduts de vista. La vita fa que devèm far de concessions, redurre de còups las activitats per se quietar.
Aicí. Espectator. DIns la molonaia de gents. De folclòre e de modèrn. Lo foclòre tanben, una fòto, fixacion de collectatges etnologics vestimentaris, tancat d'un temps, patrimòni vestimentari, amb una portaia simbolica.
Las associacions folcloricas fan viure e estructuran una cultura populara qu'es tant importanta que la cultura sabenta. Coma la cima de l'iceberg. Per malastre, l'autoòdi a tanben poscut rómper lo ligam entre pòble e intellectuals.
Vau, escoto, sento. Agacho, gardio, regardo.
De gents que discutan, que manjan, que jugan al balon, que fan un penèc. Ensèm. E la lenga nòstra es ben representaia, quasi en situacion d'utilitat sociala, "Benvenguda" a l'entraia, "Li binhetas d'ancuei" sus un panèl per vénder de binhetas doncas.
Un presentator al micro parla francés e una presentairitz parla en occitan niçard. Excellent.
Tòrno trobar per astre una qu'es devengüa collèga en licèu (de francés) e que sèm estaches vesins 25 ans, qu'estaio en fàcia. Eriam al meme collègi ensèm, dins la quinta ciutat de França, la tèrça d'Occitània, o cal far aquel d'asard.
De monde que penso ben que seràn aquí e que i es ges de besonh d'anar veire especificament tanben. De monde que conoisso de vista.
L'amic Pascal de Gavotina es aquí, amb la filha. Me'n aviso encara quora ai recebut, 8 ans fa, lo sieu tèxto per me dire "Lisa es arribaa". Encantat.
Un jove qu'ai fach passar lo bac l'estiu passat e que parla coma un aucèl la lenga, 20/20 avia agut. Pròvo de lo convéncer de far professor de las escòlas, al manco, amb lo concors especial.
La Regina dals Mais dal 2016, la nèça de Stèu i es de segur, bala bala, la la. Se fasèm la pichina fòto sovenir totes.
Una jornaia per se far recòrdi de ben, de mai.
Un alen, la lenga i es, visibla. Me sento quiet après aquela jornaia, apasimat. Me dio, encara un luec per èstre ensèm, dins la lenga o quasi, per ben de monde.
Calenda maia!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#Çò qu'ai pas dich, per copar pas l'encantament que me procurèt aquela serada, es que dins la sala , totas las personas èran capablas de parlar la lenga , ne coneissián totes los biaisses e expressions- i aviá pas que de véser e d'ausir lors reaccions, mas dins aquel luòc public, venguts en sortida del dissabte a ser, e plan vestits- quasi totes parlavan francés entre eles - l'occitan s'ausissiá sortir de gaire sonque de la boca dels comedians sus l'empont .....tiram ne las conclusions!
Òsca per l'article! Me fa pensar a la sensacion qu'agèri dissabte passat en tot assistir a una representacion d'una tropa de teatre amator d'un vilatge de Tarn : " Los dal Ganobre" se dison, e presentavan lor espectacle : " La topina dal Bombut" dins un vilatge de la montanha tarnesa ( mas començan d'ésser coneguts e viran un pauc de pertot) . Uèch e mièja, lo monde se sarravan jà davant la dintrada de la sala comunala; nòu oras tot èra plen- al mens 500 personas e l'espectacle comencèt. plaser e emocion de rescontrar de monde que conèissiái sonque pel trabalh, d'amics vièlhs que a pro pena se, ambe 'l temps passat, nos remetiàn un ambe l'autre.
Solide, l'espectacle es pas d'abans- garda teatrala, cap de reivindicacion occitanista i es clarament exprimida; mas quin plaser!, facia a de comedians que mestrejan una lenga populara, quin plaser e quina emocion de partetjar lo rire ambe una sala comola qu'entend totas las subtilitas de las replicas e que s'esclafa atanlèu de rire....
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari