Films, n’èi vists una palancada e mès qu’aquò. Benlèu tròp. A mon edat, au cap d’un moment, atz l’impression de véser lo medish film, que sabètz lèu com se va acabar. Compti quitament pas los films americans, qu’es lo sol país d’aver una escòla d’escenaristas qu’aprenguen doncas las medishas causas peus medishes professors.
 
Utilizan los medishes utisses ende provocar emocions en çò de l’espectator. Rapòrts pairs/dròlles, bontat de l’eròi, maishantèr deu marrit de servici, dangèr evitat au darrèr moment, etc ...
 
Èi mès anar mès dificultats ende “entrar” dins un film e’m deishar enganar volontàriament peus efèits cinematografics que cau acceptar ende gostar au plaser de l’istòria prepausada. Me hèi vièlh, benlèu ...
 
Mes per aquesta passa, soi cadut sus una òbra de l’originalitat de las granas. S’apèra Yesterday deu realizator britanic Dany Boyle (lo hilh de la Susan?), l’escenàrio es signat Richard Curtis (lo hilh de Tony?). Aquò me pòt ahortir dens mon idèa que lo cinèma britanic es un deus milhors deu monde.
 
L’istòria d’aqueste film es complètament hòla, e pas besonh d’essajar de soscar s’es cresibla o pas: ac es pas brica tot simplament.
 
S’ètz ahuecats deus Beatles, (non pas amators, mes incondicionaus), solide un bèth dia vos ètz demandatz: “Com seré lo monde, los Beatles avossen pas existit?”
 
Es atau que l’escenarista a imaginat aquesta istòria caluca: un joen cantaire pòp de soca paquistanesa, après un accident de bicicleta, se deishuda dens un monde, aparentament lo medish que non pas avant, levat que los Beatles i an pas existit. Los que coneishen pas de memòria a l’encòp “With”, “Rubber soul”, “Sergeant Pepper”, “Let it be”, e lo live a Hamborg pòdon pas comprènguer. Mes endeus autes, lo plaser es gran.
 
Nòste joen cantaire va doncas vénguer coneishut en tot “compausar” pichonetas cançons coma “I saw her standing there”, “Eleanor Rigby” o “The long and winding road”, arren qu’aquò.
 
Lo sòl problèma es que, per la fin, l’intriga de la debuta es drin deishada de costat end’una istòria d’amor fòrça fòrça mès convencionala.
 
Aquò rai, lo film es un plaser vertadièr, especialament endeus incondicionaus deus Quate Gojats dens lo Vent.