Mos legeires catalans sabon ja que lo títol d'aqueste article es una allusion a una frasa del presonièr politic catalan Jordi Cuixart, encarcerat per èsser president de l'associacion Òmnium Cultural, que la prononcièt durant son jutjament. "Ho tornarem a fer, o tornarem far":  aital afortiguèt son refús, malgrat los jutges e procuraires espanhòls, d'abandonar la draia de la desobesissença civila, la meteissa draia que menèt un pòble a organizar un referendum enebit.

Après aquel Primièr d'Octobre epic, mentre que Jordi Cuixart a fach d'aquela frasa un libre, sabi que maites se descoratjan. Catalonha es pas independenta, lo procès d'emancipacion pareis falhit, Espanha refusa, malgrat l'ÒNU, de liberar sos presonièrs politics, e la lucha mai eficaça sembla la de l'exili estant, a l'entorn del Conselh per la Republica que sa sedença es... a Waterloo! Malgrat sa victòria a las eleccions catalanas, Carles Puigdemont a pas recobrat son mandat oficial de president, raubat per Espanha, e lo pachisme dels partits independentistas amb d'enemics politics encolerís e desnisa fòrça catalans, coma l'abséncia d'unitat estrategica per arribar a l'independéncia, mentre que còsta d'entendre perqué los deputats d'ÈRC a Madrid vòlon còste que còste salvar l'investidura del "socialista" Pedro Sánchez que manten la meteissa politica repressiva de non-dialòg amb lo pòble de Catalonha. Durant lo segond debat d'investidura, lo president del govèrn espanhòl en foncions umilièt lo deputat d'ÈRC Gabriel Rufián en remarcant que son partit li voliá facultar l'investidura "en escambi de res". Per quant a l'Union Europèa, es en general muda, cèga e en fin finala coarda, e mai en l'abséncia de tres eurodeputats privats de dreches.

E pasmens, lo sosten popular a la libertat e a l'independéncia de Catalonha s'aflaquís pas: los independentistas ganhan totas las eleccions.

An aquela situacion blocada portarai pas ges de solucion magica, que degun, de tot segur, es pas mèstre de l'istòria umana. Pasmens, l'espèr es impossible sens lo retorn a la lucha, e doncas a la desobesissença civila, mas non solament per un eveniment espectaclós coma un referendum, mas tanben fins que l'estat espanhòl pèrda tot lo contraròtle de son territòri. Serà pas aisit, Espanha quita pas de demostrar que s'arrapa per totes los mejans a Catalonha, mas vesi pas d'autra draia per ben capitar.

Totun, que far, se, coma me dison d'amics catalans, los politicians seguisson pas lo movement popular, e s'a la desobesissença civila del pòble respond pas la necessària desobesissença de las institucions?

E ben, que se prenga lo poder, en tot saber qu'aquel procès d'independéncia es la volontat del pòble, non dels politicians. Fa qualques ans, ÈRC èra conegut mai per son pachisme que per son independentisme, del temps que los liberals e conservators nacionalistas de CeU pensavan que d'èsser fòrt a Madrid ajudava Barcelona, e negociavan amb los partits espanhòls; lo militant independentista Lluís Maria Xirinacs s'èra daissat morir, desesperat de l'inaccion de son epòca. Tot aquò es un temps fòrça luenchenc, ja...

Alavetz, vos disi, o tornaretz far e prendretz, se cal, lo poder. Ai fe en vòstra capacitat d'accion, de cooperacion e d'organizacion. Confederatz-vos e bastissètz sens paur la Catalonha que volètz!