Dins lo quartier, al collègi i èra un jove que faiá lo bulo amb un autre collèga sieu.
 
Arribat al collègi, èro en seisena, un jorn mi bloquèt sensa poler puar en la cort e anar m’ordenar en l’emplaçament de la classa. 
 
Criticava las sabatas, qu’èran d’estil que semblava ren li plàser. Los vestits qu’èran ren de la sieu marca. A prepaus de marca, n’aviá ren de mita, de calinhaira. Mas li faiá ren. Voliá far biscar. Mostrar qu’èra mai fòrt, rapòrt a ieu solet. 
 
Un autre jorn, se trufava de tal mòt que posquèro dire. 
 
Los adultes, faián lor trabalhs, doncas se’n chautavan (mi fa pensar a l'enfant en segonda classa de mairala, li digueriam de ren se bàter quora un l'embestiava e de signalar lo problèma. Respòsta de l'adulte: debrolha ti, sio ocupaia. A la lònga, a un moment s'es defendut, fuguèt punit per aquò...).
 
L’avio obliat, èra plus present qu’un temps dins la mieu memòria. Pi, plus ren. Tant melhor. Degatjat. Dal nonren d’ont veniá èra tornat. 
 
Pi longtemps après, dins una autra vila, coma brancardier dins un espital l’ai vist trabalhar. Mi saluèt ren. Ieu, me n’avisavo. Tot èra tornat. El al sieu mestier. E ieu de passatge. Basta. 
 
Un jorn, l’ai apercebut en familha. Pi plus. 
 
E dos autres jorns, èra a se garrolhar amb la frema e las filhas èran en un canton. Una frema mai eatjaia èra amb elas. Bramava. La frema èra nerviosa. Divorcièron. De còups los veo se passar las mainaias la fin de dimenjaia... Sabio ren se devio aver indiferéncia, pietat per el. Lo melhor es de plus ren dire. Mas despí aquel jorn, mi ditz bònjorn.