anecdòta vivuda i a pas gaire :

som dens las landas, a una sala de concèrts, a devisar damb un amic entre dus grops, en frances.
una gojata nos ven charrar ; au cap d'un moment nos demanda : "mais vous êtes d'où vous, pour parler comme ça ?"
miladiu, li respondem : "on est d'ici, tè, et toi ?"
la gojata, 30 ans, es d'Avinhon. parla ponchut, sap pas un mòt d'occitan e sap pas quitament çò dont vòu díder, occitan. pr'aquò es tota fiera de sàber çò que vòu díder "un dròlle" en patoès d'avinhon (!). nos vòu pas créder quand li explicam que som d'aquí, e que nosautes n'am pas d'accent, som normaus qué !

l'accent, en una larga part d'occitània, es un sovenir geinant o risolièr, pas gaire mei.

dens las autas parts, tardarà pas, aquò solide.

#6 En Bearn, son que Dieu me comanda… e, o avètz remarcat ?, d'accent, el, n'a pas gaire !

Al trebalh, es l'accent ponchut que commanda a l'accent local...

#4 Fariái qualques remarcas al regard de vòstre comentari, dont partegi lo fons...
- quand parlatz dels immigrats, los que venguèron de decennias enrè, ensajavan de comunicar -aquò passava per la coneissença de l'occitan( sovent lo cas dins las minas de Carmauç, tanplan pels latins-espanhòls, italians, que poloneses) , o, pel mens, del francitan. Lo modèl del francés plan parlat que benlèu avián enveja de parlar o de far parlar a lors dròlles, per favorisar l'ascencion sociala, èra de francés ambe l'accent, parlat per la pichona borgesía e los fonccionaris -mèstres d'escòla , etc..
aquel francés amb l'accent que s'ausissiá de pertot- grandas vilas e vilòtas.
- Al jorn d'auèi, tot es capvirat. Parli pas del monde que fugisson la misèria- e que s'adaptan, mai o mens al parlar popular que los enròda, mas d'aqueles que venon cercar lo solelh o una qualitat de vida supausada , ambe un accent ponchut, sens se trachar, conscientament o pas, de la cultura del país on arriban.
- E que dire de las voses artificialas dels jòcs videòs, de las aplicacions vocalas etc...que los dròlles escotan de longa.... n'ai pas ausidas fòrças amb l'accent de Malhana o de Minjacebas...
Tot aquò, un ambe l'autre, susvalorisa l'accent jà egémonic e desvalorisa l'accent nòstre, benlèu darrièira fonsalha d'una lenga a mand de far las telas...

Mas , vertat, quina pena d'ausir, en familha sustot, ponchujegar de dròlles alara que lors parents, joves adults, parlan encara "ambe l'accent", emai s'an perduda la lenga-substrat d'aquel accent

Problèma per un enfant : amai i ague l'accent dinc una familha, e quand lo manit parle d'un biais marcat local emb d'un pauc de francitan dedinc amai d'occitan, finirà que pauc a pauc la tipicitat de son accent e de sa sintassa demeniràn per emmancablament jónher l'especifitat d'aqueles que rescòntra chasca jorn dinc son environament escolari. Precise que los regents li fan pas ges de remarca sus son biais de prononçar (perque es bòn escolan, saique...). Save de qué parle : o vive dinc ma familha.

Es pas totjorn afaire de vergonha, fotre, non pas ! Mès l'environament musicau lengatgièr pus representat vos tira fòrça dinc l'autre sens. E en cò nòstre, despièi l'arrèst de la trasmission de la lenga e la desparicion progressiva de sos portaires, lo darrièr marcaire identitari nòstre es a chorrar !
Per quant als novèls venguts, i son per pas res : pièi que coneguèm pendent un sègle l'immigracion per las minas e qu'aquò justament refortiguèt la mantenença dals marcaires identitaris nòstres. Coma a l'ora d'ara : son los enfants d'immigrats e de gitans que mai tènon l'accent d'aicí, au còntra dals enfants "d'autoctònes". E ben, òi ! O chau dire !
Mès quò me fai conclurre que finalament, nòstres marcaires identitaris se retròvon a sobreviure dinc las classas modèstas, a la periferia : dinc las banlègas o la rurbanitat pròcha. E despareisseràn a flor e mesura, dinc l'ignorença complèta de ce que pòdon significar... La musicalitat maja qu'entende per carrièira es de mai en mai ponchuda e marcada franchimand despièi 20ans. E la lenga ?... Dirai pas mai.