Jaune
 
“Lo jaune es un estat visual de l’amna. Lo jaune es la color que parla del passat, de la desagregacion de las familhas, de la penuria, l’espaci moral al qual mena la pauretat (...) Jaune, amarillo, es un mot sonòr en espanhòl. “Penuria” es un autre mot important. “Penuria” e “jaune” son dos mots que vivan amassa, esquina contra esquina.” (Manuel Vilas, “Ordesa”)
 
Èra plantada al bèl mitan de la carrièra, pèdescauça sul quitran banhat.
Paralisada.
Lo cervèl gelat coma sos artelhs qu’èran venguts roges e conflats.
Podiá pas mai bolegar.
Onte s’èra perduda las cauçaduras?
 
Perdiá tot de tot biais.
Perdiá pè. 
Perdiá paciéncia.
Perdiá sos dreches.
Perdiá coratge.
Perdiá la bola.
Perdià.
 
Perdiá lo fial. Perdiá son amna. Perdiá las manivèlas. Aviá encara quicòm de perdre?
 
Tot batut e rebatut passam nòstra vida a perdre.
 
Òm perd las dents de lach.
Òm perd son temps.
Òm perd sa virginitat.
Òm perd son òme.
Òm perd sas ilusions.
Òm perd las aigas.
Òm perd son trabalh.
Òm perd son òme.
Òm perd la garda.
Òm perd espèr.
Òm perd òm perd òm perd.
Òm perdura.
 
Òm perd un uèlh atanben còps que i a lo dissabte quora la manifestacion se degalha.
 
Es per aquò que totes aviàn recuolat a las primièiras bombas lacrimogenas, als primièrs tirs de flashball, als primièrs canons d’aiga.
 
Ara totes èran a cobèrt a despart d’èla que demorava quilhada aquì, a portada de vista d’aquesta fliqueta que trantalhariá pas s’èra de besonh, a portada de votz del megafòn que li ordonava de trissar camin, a portada de lança del camion lest a mandar la pression.
 
Semblava tornar jogar la scèna d’aquel chinés fàcia los carris de la plaça Tiananmen, aquel combat levat de la memòria oficiala chinesa, amb sa saca de crompas e son pack d’aiga minerala que teniá a cap de braces, DERNIÈRE SOMMATION, ne’n podiá pas mai, i aviá pas luenh a pè de la supereta discount a son apartament ça que la, miejoreta a quicòm pròche, mas èra lassa, s’èra plegada per pausar tot aquò pel sòl lo mai delicat...
 
La violència de la tumada li copèt lo buf, foguèt escampada tala una fuèlha mòrta dins la gandòla, coma fan a l’ora d’ara mentre qu’una escoba bastarià, la gisclada la faguèt rotlar sus un centenat de mètras, èra donc aquò netejar al karcher tota aquesta racalha, al mitan dels eslogans e de las promocions comercialas, de las escobilhas e del petròli pegos, de las bilhas de defensa e de la revista en acordeon, de mal legir ara.
 
E onte cresian la mandar aital, fins a ont, fins al trepador, fins al merdanson, fins al flume, òu sabem plan que ne’n serian capables, PAPON DEMISSION!, mas fin finala tot aquò s’acabèt dins una flaqueta, contra un giratòri.
 
D’unes braces me levèran, cridant d’arrestar, tremolavi, degotavi, me rajustavi, compreniài pas res, de qu’aviam fach per n’arribar ad aquò, perqué lor bastava pas d’èsser rics e poderoses e en bona santat, mos papièrs èran escampats pel sòl amb mas crompas, entre nautres e elses. Rebecavi per los anar amassar malgrat los...
 
"Madame ! Madame ! Madaaame !" 
 
Ont èri? Onte n’èri? Qual èran totas aquelas caras que me gaitavan?
 
“Madame, vous m’entendez ? Vous êtes à l’hopital, au CHU. On doit encore vous faire quelques examens et puis vous pourrez sortir. Vous en faites pas : tout va bien se passer...”
 
Cossí podiá n’èsser tan segura?