Glaudo, es l’òme de l’escòla municipala d’arts plasticas, la Vila Thiole, a Niça. Fàcia a la gara dau Trin dei Pinhas, que tira fins a Dinha. Un pauc en vila, mas lèu mai aut. Glaudo es aquèu chamin. Es un chamin en se. Es tanben un amic. E l’amic de sempre de Jaume Ressaire, dau regretat Jutge que rèsta parier d’amont. E de ben d’autres. 
 
Òi. Glaudo es un fraire de Gavotina. Un artista, un filosòf. Un ermita tanben. 
 
Dins l’ostalàs de familha, au centre de la vila, au ras de l’anciana comuna que lo passatge secret m’o mostrèt un ser sota lei cubèrts. Era dubèrt sus tot. 
 
Son observacien de l’arquitectura. Aviá observat que lo temps deveniá mai chaud qu’avans. Lei pendas de cubèrts deis ostals avián estachs chanjats per devenir mai doces dins lei cents annaas passaas. E lei cubèrts de fusta, lei bardeus, avián reculat dins leis escarts. 
 
M’aubergar lains l’estaci dei conviats per de setmanas d’enquèstas dau temps de ma tèsi. Escotar, conselhar a son biais. E se trobar cada ser per parlar de tot, de l’avenir. Dei fremas jovas e pas tant jovas tanben. Èstre un bòn vivent. 
 
D’anecdòtas sus un jornalista de RMC, mi mostrar sa bibliotèca. Lo libre de Paul Arène, Marcel Provence, aquèu de Michel Cardoze “Mes Occitanies” qu’aquèu jornalista m’aviá marcat per la fiertat d’èstre un occitan a la televisien francesa, èra rar. Li parlar de l’occitanisme mieu, dau libre d’Aubin dau Fugeiret, de l’associacien deis elegits e cònsols occitans que veniá de se crear, dau futur per la lenga, deis associaciens de joves occitanistas partits a Vielha en Val d’Aran, de mon enquèsta apassionanta amb “les braussiers” que dián totei leis s de plurau. Vel que s’excusava sovent de pas ben la parlar. Èra timide l’aire de ren. Mas lo gavòt li escapava ben. 
 
E m’assabentar atot sus de cauvas concrètas coma cu saup ben parlar encara l’occitan gavòt aicí (mai simple que l’annuari telefonic). Pico, de Mialhas, tala dòna de Roaine. De far mèfi de matin de pas m’estramaçar lo cul sus la glaça dins lei charrieras penduás. 
 
De ce qu’èra d’èstre conselhier municipal de sa comuna, son biais d’èstre engatjat au Partit de la Nacion Occitana. 
 
De far viure l’economia locala coma fa son amic Ballester de la biscotariá. 
 
Glaudo es tanben Mónego. Lo poliás veire amb son monospaci blanc immatriculat 04 per charrieras monegascas. Per qué Anòt es totjorn estach un luec de segondari per lei monegascos. Aviá mai sensibilizat quauqu’uns e èran militants occitanistas un temps dins lo cercle occitanista anotenc. Ven tanben de l’amistat d’estiu e d’enfança e lei liams amb l’ecletisme. E lei lumes a la chandela sota lo ceu estelat. La maçonariá operativa e autra tanben. Parlar de tenguás sus lo plan de Dina a 10 oras de ser. De Gaidan. De chaminar e pensar. 
 
La bóstia a Orgòne qu’aviá bastiá segon leis indicaciens dau pensaire estatsunidenc Reich. Ressaire èra vengut exprès per veire aquò de Sant Miqueu d’Euset. 
 
Son òbra artistica de segur. L’iceberg visible. M’aviá regalat un libre de compendi dau sieu trabalh. Que se pòl veire per exemple sus son sit.
 
Leis artistas e l’occitanisme, un chamin qu’a fach, coma Ben, Tilo Lagalla e autres avans e après. 
 
Son atalhier, fòra vila, dins lei prats a la sosta dei pèiras de gres d’Anòt, un Graal de composicien per vel. Préner de recul sus lo monde. Veire tot aquò d’un pauc mai aut, en gavòt qué! Laissar far quora va pas. 
 
Mi parlava de sa familha, paire dau cineasta Iso, luènh a l’autre bot de Gavotina, en Daufinat occitan. Cosin d’un marin sus lei grandas mars dau monde. Cu saup ce que serà son eretatge?
 
Glaudo auriá trobat la formula per demorar coma vel, amb l’optimisme sorire que lo caracterizava. Maugrat lo temps que passa. A reveire l’òme. Espero t’aver pas tròup mal pintat... 
 
 
 
 
 

---

* Patronim francizat en Claude Troin, Tròn diftongant ancianament en Troen coma Gròs en Groes, Fònt en Foent eça. coma se faiá e se tròba dins lei toponimes dins la Gavotina d’entre Lo Puget de Teniers e Ubaia.