“Opale Viola, ma nenona”, a dich, mi passant qualques blestes de chavusses darrier l’aurelha. Jamai m’aviá, manco un solet còup, sonaia “ma nenona”. “Chal que saupèsses ce que se passa, diguèt. Sès pron granda per saber, e m’excuso de non t’o aver dich mai d’ora. Opale, chal que saupèsses que chal jamai s’abstenir de cuntar nòstra istòria e que degun es jove de tròup per l’ausir. Sèm totes aquí en causa d’una mensònega. Nos mensònegan despí lor arribaia e continuan de mensonegar!”.
 
Son biais de dire “continuan de nos mensonegar” m’a fach paur. Coma se fossa una frasa de sens doble e que ne’n comprenio manco un. Mas s’es contentaia de gardiar longament en direccion dal solelh, coma se faguèsse l’apèl a totes los muscles de sa cara per froncir los uèlhs. Sabio ren ce que faire fòra restar assetaia e esperar de veire ce qu’anava dire. Un vent fred nos a sautat a la cara, nos incitant a barrar los uèlhs. Las parpèlas fermaias, ai demandat a ma maire ce qu’anaviam faire. M’a respondut que se poiá ren faire mai que ce que se poiá faire, e que lo mòstre qu’èra la maquina d’Estat continuava d’avançar a chamin forçat sensa prendre lo temps de se revirar per veire ce que se passava. Per melhorar la situacion. E que nòstra marge de manòbra èra exclusivament liaia a nòstra capacitat de comprendre d’ente veniam, ce qu’èra arribat a nòstre pòple e coma li faire onor en vivent coma los de que chal, en contant d’istòrias. M’a dich que lo monde èra fach d’istòrias e de ren d’autre, just d’istòrias.”