Foguèt un temps, dins l’ancian monde, se parlava de sasons. D’una a l’autra, de signes indicavan que la venenta seriá ventada, plujosa, freda, cauda: la pèl de las cebas, la borra e la graissa de las bèstias, la migracion dels aucèls, la creissença de las plantas... “Ongan, çò disián, l’estiu serà sec, nos pelarem aqueste ivèrn, serem negats a la prima...”
 
Ara, ambe lo desreglament climatic, totes aqueles signes son fosques borramesclats, en mai s’es perduda la saviesa dels ancians e digús es pas mai capable de dire a l’avança se cal dintrar mai de lenha per passar l’ivèrn o emplenar a ras los pesquièrs per asagar en estiu.
 
Aital los nòstres bailejaires, apiejats sus las estatisticas, los sondatges, las observacions satellitas de naut, s’avisèron pas que lo rescalfament anava mai aviat que çò que pensavan, que lo temps de la torrada èra acabat e que la doçanha qu’auriá degut durar cinc ans coma ac esperavan èra a se cambiar en calorassa e que l’ivèrn venent seriá cremant. Pièger, contunhèron d’amolonar los combustibles, las broquetas, los aluca-fuòcs en prevision de la fred que segon eles èra a arribar, en plaça de margar ventadors, para-solelh, de produsir mai de cremas solaras, per refrescar l’ambient e s’aparar de las cremaduras.