Dins l’ancian temps, un còp èra desiràvem la bona annada, la benaürança e la santat. La benaürança, èra una annada que la recòlta, èra sufisenta per emplenar lo granièr e noirir lo brave monde. A’n aquela epòca lo prètz del trabalh se mesurava a la quantitat del pan que se podiá crompar ambe lo salari d’una jornada. E la benaürança èra quand lo pòble podiá manjar a la siá talent, se vestir, s’aparar de la fred, se sonhar en cas de malautiá.
 
Ara, a la nòstra epòca, dins lo monde novèl, l’economia es venguda una sciéncia, Se parla d’ara endavant del poder de crompar, e viure e èsser urós es aver lo poder de crompar; e los nòstres menaires, atentius a la nòstra benaürança, nos dison que son totjorn a soscar coma se pòt aumentar lo nòstre poder de crompar.
 
N’i a encara que pòdon pas crompar, que son pas pron poderoses? Aquò rai. Sèm en camin cap al progrès, e la riquesa d’amont naut rajarà cap aval. Es pas qu’una question de paciéncia. En mai d’aquò, per aumentar lo nòstre poder de crompar avèm l’assisténcia e l’ajuda de las bancas e dels crèdits que tornan tanlèu acabats. Puèi, naissèm totes capitalistas, los mai pichons coma los mai grands: aquel capital que ne dispausam tre la naissença es la santat.
 
Ça que la, se aquel capital-santat nos pòt ajudar a aumentar lo nòstre poder de crompar, de còps que i a, lo nòstre poder de crompar es pas sufisent per salvagardar lo nòstre capital-santat, o pièger, los esfòrces demandats per aumentar lo poder de crompar l’arroïnan!
 
Tanben, sul solhet de l’an novèl, vos desirarai, non pas una aumentacion del vòstre poder de crompar mas puslèu, coma un còp èra, una bona annada plan granada e acompanhada de mai d’autras, una annada que cadun i posque viure dins la dignitat, dins una societat frairala, e respectuosa de l’autre.