Un còp èra, dins lo monde ancian, per las fèstas de fin d’annada la costuma de se desirar la bona annada, “una bona annada e sustot la santat!” De còps que i a i asolhavèm “l’argent, rai, mas sustot la santat!” coma per se consolar de pas èsser a l’encòp ric e en bona santat, al mens s’estalviar d’èsser a l’encòp paure e malaut.
 
E dins las carrièras, sus las plaças, dins las boticas, los cafès, al burèu, a l’usina, dins los camps, sus las òbras, a l’intrada de las glèisas, suls estadis, dins los restaurants, las cafètas, las cantinas, a taula dins los comuns, pertot, dins totes los luòcs, dins totas las situacions, tanlèu que doas personas o una tropelada se rescontravan, èran pas que abraçadas, alisadas, punhadas de man longassas e vigorosas e entre dos potons sortissián de las bocas las meteissas paraulas: “bona annada!... E sustot la santat!”
 
Mas tanlèu las fèstas passadas los mediàs senhalavan un pic dins l’espandiment de la gripa ... Escambis de vòts, escambis de virus...
 
Ara las causas dins lo monde novèl son a cambiar. Ongan, los mediàs s’estonan que l’epidèmia d’un còp èra siague pas al rendètz-vos. Signe de progrès? Òc ben: la tecnologia d’auèi permet de se desirar la santat sens s’escupir dessús lo virus o se lo far passar de la man a la man. Sufís de s’escambiar los vòts per S.M.S., textòs, mails, skipes, quitament se sètz dins lo meteis membre, a un metre l’un de l’autre. Sens parlar que podètz aital abraçar o potonejar desenats de personas a l’encòp, e sens las tocar o i bufar dessús. Me diretz que totes an pas l’accès a’n aquela tecnologia costosa e que lo risque de contagion demòra. Es per aquò qu’ajudas, crèdit d’impòst, subvencions abonaments a gratis ... serián a estudiar per que los mai desprovesits pòscan profitar de vòts igienics.