Un còp èra un rei, un emperaire o benlèu un president que monarquejava, liurament causit e sacrat pel siu pòble, que davant los miralhs daurats del palais se disiá: “coma soi polit, intelligent, competent, sabi,! Soi a tirar lo país del fangàs, vau aumentar la riquesa nacionala, serem respectats e remirats sus tota la planeta. Acabat lo patiment, mercés a jo serà aicí lo reialme de la bonaürança, lo novèl òrt d’Edèn.”
 
E d’ont mai se miralhava, d’ont mai se trapava polit, grand, genial.
 
Un jorn, ditz lo conte, la fuèlha d’estam de totes los miralhs despareguèt, òbra d’un masc, d’un sant òme, d’un gèni o d’un quimista contestatari. E lo nòstre sobeiran se podèt pas pus contemplar dins las glaças vengudas vitras transparentas.
 
D’unes dison que prenguèt la costuma de gaitar per las fenèstras e qu’aital descobriguèt lo siu pòble menut, lo pòble malastruc, lo que patis de la talen, de la fred l’ivèrn, de la malautiá.
 
Los contes se pòdon acabar de mai d’un biais. D’unes dison que lo monarca, de véser lo revèrt que li tornava lo pòble, çò diguèt que s’èra enganat, que los ancians miralhs èran falses, engusaires, qu’èra mens grand que çò que disián, e que en plaça d’aver complit una granda òbra aviá fait pas qu’una cagada, e que d’ara endavant cambièt lo siu biais de governar lo país. E lo monde foguèron fièrs, galhards e uroses.
 
Mas d’autres dison que lo monarca se trapèt un autre miralh: l’aiga clara d’una font. Aquel novèl miralh li diguèt qu’èra totjorn lo mai polit, lo mai biaissut, lo mai sabi, e que lo pòble que patissiá èran pas que fenhantasses, ibronhasses, manja-profit, valpaucs, que mancavan de nhac per se’n sortir, e que de tot biais, los valents, los que se regussavan las margas los que s’ac meritavan, èran uroses e se plangián pas.
 
E res cambièt pas dins lo reialme.