Vivèm una epòca estrambordanta e cada jorn, a la lutz d’estudis novèls sul nòstre biais de viure, suls nòstres besonhs los mai naturals, sul foncionament del nòstre còs e del nòstre esperit, los sabents, los inventors puèi los industrials nos encaminan totjorn mai cap a la benaürança, a la felicitat, al melhor viure, a una vida paradisenca.
 
Entremièg d’aqueles estudis, ne faguèron un sul sòm. La tecnica de breçar los nenets per los endormir mai viste, l’ensajèron suls grands e s’avisèron que la breçadissa fasiá venir mai aisidament l’endormir dels adultes. Mas s’avisèron tanben qu’una persona breçada quand dormís a un sòm mai prigond, e mai recuperador.
 
La conclusion es aisida de trobar. Per passar una bona nuèit, s’endormir viste, dormir coma una turra, se desrevelhar lo maitin, espompit, fresc e galhard, sufís de se crompar un lièit breçaire.
 
Aprèp aver ausit aquela informacion gaitèri sus la tela las aplicacions que i aviá sul mercat, e coma los prètzes son pas de colhonadas —de 3000 a 4000 èuros pas que pel
saumièr—, decidiguèri d’anar en vila per melhor me mainar d’aquela novetat.
 
En sortent del metrò, dins la cantonada d’una pòrta, un paure miserable dormissiá sus un carton, capelat d’una traça de cobèrta. Me rapelèri, qu’un còp èra, qu’aquel paure monde qu’apelavan los colca-vestits, disián d’eles qu’èran sus la palha.
   
E me demandèri s’èra un progrès e s’èrem per de bon dintrats dins la modernitat e en camin cap a l’Òrt d’Eden.