Demandavan a un jardinièr perqué las flors de la prima èran mai que mai jaunas. Respondèt que lo jaune èra la color la mai luminosa, quitament plan mai luminosa que lo roge; a la prima, a un moment que lo lum es encara a mancar, lo jaune permet a las cocudas, als pissorlins, als forsissiàs, a las ginèstas, al còlza ... d’èsser mai visibles e doncas de melhor atraire totes los insèctes pollinizaires. Demoradas dins la grisalha, sens cap d’èsser que las remarquèsse, serián estadas destinadas a la desaparicion. Sens lo trabalh dels babaus las flors demorarián estèrlas e cap de grana s’auticariá.
 
Aqueste ivèrn floriguèron sus las viradoiras un ramelet de nòvas flors jaunas. Nòvas flors? Valdriá benlèu dire mudason, qu’aquelas flors ja existissián. Mas grisassas perdudas dins la grisalha, cap de pollinizaire las vesiá pas; decidiguèron alavetz de se pimpar de jaune per melhor los atraire.
 
Mas los especialistas botanistas que enfin las vesián, diguèron qu’aquela mudason jauna èra dangierosa: aquela nòva espècia èra invasiva, amenaçava d’escanar las nòstras rotas, las nòstras vilas, la nòstra economia, e quitament las fruchas o las granas d’unas d’entre elas èran un poison. Aquelas flors jaunas las caliá eradicar al mai viste abans que la frucha o la grana siá madura, sens pèrdre de temps a destriar las marridas de las bonas.
 
E se botèron a las trepejar, a las desrasigar, a las bargar, a la man, ambe maquinassas de l’armada, a las enfumar, a las botar a l’ombra per que deperisson.
 
Mas las flors jaunas son caparrudas, resistentas e pas aisidas a far desaparéisser... E de mai d’unes son a se demandar se totas son verenosas e se, puslèu que de tot escampar, caldriá pas puslèu destriar las bonas granas del margalh.