Quand un drollet a trapat un objècte dangierós e que los parents li vòlon tirar dels dets, quand a perdut un joguet, quand vòl a tot pèrdre quicòm fòra de la siá portada, lo drollet brama, de còps que i a crida a ne pèrdre lo buf. Caprici, colèra, contrarietat, los parents coneisson lo remèdi. Abans de n’arribar a las amenaças, a la punicion, se servisson de la substitucion.
 
“Gaita, gaita coma es polit l’aucèl sus aquela branca... lo veses? Tè, diriam que nos vòl parlar... Qu’es aquò qu’ai dins la man?” La man apareis, lo punh sarrat sus un objècte misteriós... “E digas, cresi que l’Enric se languís, gaita, cresi que plora, en li brandissent lo toston jol nas.” Se lo drollet gaita la branca que de còps que i a l’aucèl es partit o i es pas jamai estat, se ensaja de dessarrar los dets del punh del papà, o se vòl préner lo toston, es ganhat: las lagremas s’arrèstan, lo pensament que lo rosigava s’avalís, e d’aquel temps, dins son esquina, los parents pòdon far desaparéisser l’objècte enebit que lo pivelava....
 
Aquela tecnica de la diversion, del desvirament de l’atencion, aquela distraccion que los filosòfes apèlan divertiment, fonciona pas a cada còp e a mesura que lo drollet ven grandet acaba que fonciona pas pus; lo joguet de substitucion presentat al drollet es getat al mièg de la palhada, trepejat, e la paura bèstia que la disián malurosa es acompanhada d’un “me’n foti!”
 
De còps que i a me disi que l’enveja de s’ensajar a’n aquela practica familiala poiriá venir als nòstres politics. Mas sèm grandets, ciutadans responsables, rasonables, criticas, vigilants, que se’n daissan pas contar. E se per cas, los nòstres dirigents nos volián enlusernar de la man esquèrra mentre que de la dreita escamotarián los nòstres pensaments, nos daissarián pas tòrcer.