Lo nòstre president, lo nòstre governament, lo nòstre ministre de la santat, los responsables de l’O.M.S. nos an rassegurats: totas las mesuras son presas per pas que lo corona-virús s’espandisca sul nòstre territòri nacional.
 
Mas las multiplicacions de las brèvas, dels reportatges, de las taulas redondas, de las declaracions sus la situacion en China, suls cases recensats en França, en Euròpa, dins lo monde tot, suls estrangièrs residents en China e la siá repatriacion sens parlar de las falsas informacions - fake-news en francés -, escampilhadas sus la tela, mantenon un ambient ansiogèn que ne destimborla mai d’un. E coma dins la faula de “ las bèstias malautas de la pèsta ”, se botan a cridar “ ardit !” contra lo responsable designat del malastre : lo paure Chinés o autre Asiatic que se trapa pels passes, l’estrangièr, lo “ Jaune ”, l’agent propagator del virús, una amenaça ambulanta contra la santat publica, que caldriá embarrar en quarantena, perqué pas cramar coma a l’edat mejana, quitament s’es pas tornat en China dempuèi d’annadas o se, nascut en França e Francés coma nosautres, a pas jamai botat los pès dins l’Empèri del mitan.
 
Nos avisam aital que lo nòstre país es tocat per una autra epidemia, que lo virús o lo bacille, coma ditz Camus dins “ la Pèsta ”, “ morís ni desapareis pas jamai ”. Aquel virús, “ la bèstia immonda ” coma d’unes l’apèlan, nos ven pas ni de l’estrangièr, ni del defòra e podèm pas nos en aparar d’una masqueta. Es en çò nòstre, es al mai prigond de cadun de nosautres, que i coa, mas totjorn prèst a se reviscolar, a bombir e a abrasar lo monde, del moment que d’unes i bufan dessús.