Ongan lo Guston, aviá decidit d’anar al carnaval de Niça. Reservèt pro d’ora lo tren anar e tornar e l’ostalariá. Mas l’arribada del corona virus lo faguèt trantalhar : se l’epidemia s’espandissiá, se sortissiá de China, çò disiá, se de personas tocadas se passejavan dins aqueles acamps grandasses e internacionals, aquò èra bon per se trapar las crèvas ; de mai las entrevistas del personal espitalièr en cauma, los reportatges suls servicis de las urgéncias, los ermasses medicals, fasián pensaments sul biais d’èsser sonhats e valiá melhor de tombar pas malaut en aquela passa. E los prepaus de la ministra de la santat a la ràdio lo rassegurèron pas qu’a mitat : èra pas question, per ela, estant l’importància de la crisi, qu’abandonèsse lo siu pòste per se’n anar folastrejar dins d’eleccions municipalas ; lo siu pensament èra pas que lo corona virus e lo bon foncionament del servici public de l’espital.
 
Aital, quand qualques jorns aprèp la ministra de la santat demissionèt per se far portar a las eleccions municipalas de la capitala, lo Guston foguèt rassegurat a fèt. Avián pro dit qu’aquelas eleccions localas èran sens importància per l’anar de la politica nacionala ; e se la ministra daissava la santat per se consacrar a aquelas menudalhas, èra la pròva qu’aviá complit lo siu prètzfach, que lo fòrt de l’epidèmia èra darrièr nosautres, e que l’ostal en òrdre e plan recaptat, se podiá retirar.
 
E lo Guston, rassegurat confirmèt las siás reservacions.
 
Mas qualques jorns aprèp, la situacion s’estent agravada, lo Guston aprenguèt que lo carnaval de Niça èra anullat. « Me demorarai a l’ostal, çò diguèt, rai pel carnaval, mas basta que siague pas en quarantena per poder anar votar a las municipalas ».