L’epidemia del coronavirus en mai de trebolar l’economia, la borsa, los espectacles, l’espòrt, los viatges, la vida vidanta, risca de tresvirar las eleccions municipalas, e d’unes son prèstes a ne demandar lo repòrt.
 
En efècte, per aquelas eleccions de proximitat, que lo contacte del candidat ambe lo ciutadan n’es la clau mai que per las autras, unas practicas de menar la campanha son pas mai possiblas, tengut compte de las consignas per empachar l’espandiment del virus.
 
Aital, serà benlèu lo primièr còp dins una campanha electorala, que los candidats deguen renonciar a la practica de tòca-manetas, pr’aquò fondamentala dins la vida de la nòstra democracia, dempuèi l’aveniment de la Republica.
 
De mai, se dison, coma pel passat, que se presentan “ mans candas », seràn pas cresuts, estant la raretat e lo racionament de las flacas de gèl idro-alcoolica. Pòdon pas tanpauc prepausar a de monde de sensibilitat vesina de trabalhar man dins la man, ni lor demandar un còp de man; pòdon pas prometre de botar la man dins la pasta, encara mens dins lo cambòi. Pas question, tanpauc de far passar qué que siá de man en man, quitament s’es dins un viral de man ; se pòdon pas servir de çò qu’an sota-man e devon renonciar als servicis dels òmes de man ; capitaràn pas de nos far creire qu’ambe eles serem en de bonas mans, e lor seriá contra-productiu de pretendre qu’an la situacion plan en man.
 
Poiriam, benlèu, per afortir cèrtas afirmacions, que son prèstes a ne botar la man sul fuòc, o, que d’unes afars, se’n lavan las mans.
 
Ça que la, se la campanha calfava un bocinèl, demorariá proïbit de ne venir a las mans.
 
E se, malgrat una campanha de man de mèstre son batuts e se pèrdon la man, la poirián pas passar, que digús ne voldriá pas.
 
Mas demorarà totjorn a l’elector lo pè per s’exprimir.