Opinion
Lo ligur antic e lo ligur romanic
Dos idiòmas ben diferents pòrtan lo meteis nom de ligur.
D’un caire, lo ligur antic (o simplament ligur) es la lenga anciana dau pòble antic dei ligurs. Se parlava pendent l’Auta Edat Antica dins un territòri que s’espandissiá de Provença fins a la region modèrna de Ligúria en cobrissent leis Aups meridionaus e lo Piemont meridionau. Benlèu se parlava dins un territòri pus grand a una epòca pus reculada. Es una lenga pauc documentada. A recebut d’ipotèsis contradictòrias tocant la classificacion. Ara, l’ipotèsi mai solida es qu’èra una lenga indoeuropèa, intermediària entre lei lengas celticas e italicas. En Provença, lo ligur antic subiguèt una concurréncia tardiva dau gallés (una lenga celtica) e, donc, i aguèt de populacions dichas “celtoliguras”. Après lei conquistas romanas, lo ligur despareguèt completament davant lo latin, tre l’Edat Antica.
D’autre caire, lo ligur romanic o ligur modèrne (o simplament ligur) es un dialècte de l’ensemble nòrd-italian o padan. Aquel idiòma descend dau latin e se parla dempuei l’Edat Mejana. Se parla essencialament en Itàlia, dins la region actuala de Ligúria, de Ventemilha fins a La Spezia, en passant per Gènoa. Coneis tanben d’enclavas en defòra de Ligúria, en particular a Mónegue, ont lo ligur se parla au costat de l’occitan. Lo parlar locau de Gènoa a influenciat leis autrei parlars ligurs, tant que, de còps, lei gents dison genoés en luòc de ligur. L’anciana Republica de Gènoa possedissiá l’ensemble de Ligúria.
L’estatut exacte dau ligur romanic, dins lei lengas romanicas, fa pas consens.
Coma lo nom de ligur designa dos idiòmas ben diferents, apertenent a d’epòcas totalament distintas, i a pauc de risc de confondre lei dos idiòmas. Lo contèxt permet de comprene sens dificultat de quin “ligur” se parla. Parlam rarament dei dos “ligurs” a l’encòp. Lo ligur antic moriguèt ben lòngtemps abans que nasquèsse lo ligur romanic. Quand es indispensable de distinguir lei dos “ligurs”, basta d’apondre un adjectiu, ligur antic e ligur romanic. Totei lei lengas romanicas se’n sòrton en disent coma aquò.
Ara: es verai que i a una proposicion de distinguir lei dos idiòmas mejançant de mots diferents. Mai aquò se fa sonque en lenga francesa e dins lo mitan ultraspecializat de certaneis universitaris. Aquelei personas dison le ligure per lo ligur antic e le ligurien per lo ligur romanic. Per exemple es l’usatge dau lingüista Joan Felip Dalbera (que repause en patz). Aquò correspònd pas a l’usatge corrent dau francés qu’ignòra completament aquela distincion.
Aquò me fa pensar a d’autrei distincions de la meteissa traca que se son totjorn limitadas a de tecnolèctes francés e qu’an jamai reüssit en francés corrent.
En lenga occitana, es completament van e illusòri de creire que farem una distincion de sens entre lo ligur e lo ligurian*, coma d’unei o prepausan. Lei rasons ne son evidentas.
En disent simplament ligur ~ ligura, coma o vòu l’atestacion mai solida dau diccionari niçard de Castelana, ja se’n sortirem fòrça ben. Lei distincions de sens se faràn en apondent d’adjectius en cas de necessitat. Leis autrei lengas romanicas i arriban ansin.
D’un caire, lo ligur antic (o simplament ligur) es la lenga anciana dau pòble antic dei ligurs. Se parlava pendent l’Auta Edat Antica dins un territòri que s’espandissiá de Provença fins a la region modèrna de Ligúria en cobrissent leis Aups meridionaus e lo Piemont meridionau. Benlèu se parlava dins un territòri pus grand a una epòca pus reculada. Es una lenga pauc documentada. A recebut d’ipotèsis contradictòrias tocant la classificacion. Ara, l’ipotèsi mai solida es qu’èra una lenga indoeuropèa, intermediària entre lei lengas celticas e italicas. En Provença, lo ligur antic subiguèt una concurréncia tardiva dau gallés (una lenga celtica) e, donc, i aguèt de populacions dichas “celtoliguras”. Après lei conquistas romanas, lo ligur despareguèt completament davant lo latin, tre l’Edat Antica.
D’autre caire, lo ligur romanic o ligur modèrne (o simplament ligur) es un dialècte de l’ensemble nòrd-italian o padan. Aquel idiòma descend dau latin e se parla dempuei l’Edat Mejana. Se parla essencialament en Itàlia, dins la region actuala de Ligúria, de Ventemilha fins a La Spezia, en passant per Gènoa. Coneis tanben d’enclavas en defòra de Ligúria, en particular a Mónegue, ont lo ligur se parla au costat de l’occitan. Lo parlar locau de Gènoa a influenciat leis autrei parlars ligurs, tant que, de còps, lei gents dison genoés en luòc de ligur. L’anciana Republica de Gènoa possedissiá l’ensemble de Ligúria.
L’estatut exacte dau ligur romanic, dins lei lengas romanicas, fa pas consens.
— La posicion dominanta, en lingüistica romanica, vei lo ligur coma un dialècte de l’ensemble nòrd-italian o italian septentrionau, e aquel ensemble se restaca a son torn a la lenga italiana.
— Una posicion pus minoritària dins la recèrca vei lo ligur coma un dialècte de l’ensemble nòrd-italian (o padan), mai considèra lo nòrd-italian coma una lenga distinta de l’italian.
— Una posicion marginala, dau ponch de vista de la recèrca, veiriá lo ligur coma una lenga romanica completament independenta. Aquò me sembla pas defensable.
— Una posicion pus minoritària dins la recèrca vei lo ligur coma un dialècte de l’ensemble nòrd-italian (o padan), mai considèra lo nòrd-italian coma una lenga distinta de l’italian.
— Una posicion marginala, dau ponch de vista de la recèrca, veiriá lo ligur coma una lenga romanica completament independenta. Aquò me sembla pas defensable.
Coma lo nom de ligur designa dos idiòmas ben diferents, apertenent a d’epòcas totalament distintas, i a pauc de risc de confondre lei dos idiòmas. Lo contèxt permet de comprene sens dificultat de quin “ligur” se parla. Parlam rarament dei dos “ligurs” a l’encòp. Lo ligur antic moriguèt ben lòngtemps abans que nasquèsse lo ligur romanic. Quand es indispensable de distinguir lei dos “ligurs”, basta d’apondre un adjectiu, ligur antic e ligur romanic. Totei lei lengas romanicas se’n sòrton en disent coma aquò.
— En ligur romanic se ditz lìgure per lei dos idiòmas.
— En italian se ditz ligure (accentuatz lìgure) per lei dos idiòmas. Per exemple dins lo diccionari Treccani.
— En francés tradicionau se ditz ligure e pus rarament ligurien sens distincion de sens. Per exemple dins lo grand diccionari francés TLF (aquí e aquí).
— En catalan se ditz lígur per lei dos idiòmas. Per exemple dins lo diccionari GDLC.
— En occitan se ditz basicament ligur (au femenin ligura), sens far de distincion explicita entre lei dos idiòmas, se ne cresèm lo diccionari niçard tradicionau de Castelana (e segon la recomandacion dau CLO). Podèm trobar de formas addicionalas en occitan coma liguro (‘ligurou’) en parlar mentonasc e ligor (‘ligour’) o ligorian (‘ligourian’) dins Mistral, mai me semblan artificialas. En tot cas, elei tanpauc fan pas de distincion de sens.
— En italian se ditz ligure (accentuatz lìgure) per lei dos idiòmas. Per exemple dins lo diccionari Treccani.
— En francés tradicionau se ditz ligure e pus rarament ligurien sens distincion de sens. Per exemple dins lo grand diccionari francés TLF (aquí e aquí).
— En catalan se ditz lígur per lei dos idiòmas. Per exemple dins lo diccionari GDLC.
— En occitan se ditz basicament ligur (au femenin ligura), sens far de distincion explicita entre lei dos idiòmas, se ne cresèm lo diccionari niçard tradicionau de Castelana (e segon la recomandacion dau CLO). Podèm trobar de formas addicionalas en occitan coma liguro (‘ligurou’) en parlar mentonasc e ligor (‘ligour’) o ligorian (‘ligourian’) dins Mistral, mai me semblan artificialas. En tot cas, elei tanpauc fan pas de distincion de sens.
Ara: es verai que i a una proposicion de distinguir lei dos idiòmas mejançant de mots diferents. Mai aquò se fa sonque en lenga francesa e dins lo mitan ultraspecializat de certaneis universitaris. Aquelei personas dison le ligure per lo ligur antic e le ligurien per lo ligur romanic. Per exemple es l’usatge dau lingüista Joan Felip Dalbera (que repause en patz). Aquò correspònd pas a l’usatge corrent dau francés qu’ignòra completament aquela distincion.
Aquò me fa pensar a d’autrei distincions de la meteissa traca que se son totjorn limitadas a de tecnolèctes francés e qu’an jamai reüssit en francés corrent.
— Certanei francofòns an temptat de distinguir les Finnois (lei finés o lei finlandés per la cultura) e les Finlandais (lei finés o lei finlandés coma ciutadans de l’estat de Finlàndia). Lo francés corrent fa pas de distincion de sens entre Finnois e Finlandais.
— Lei tecnicians de l’ÒSCE an prepausat de distinguir en francés les Bosniaques, les Bosniens e le bosnien quand lo francés corrent coneis solament bosniaque.
— Lei tecnicians de l’ÒSCE an prepausat de distinguir en francés les Bosniaques, les Bosniens e le bosnien quand lo francés corrent coneis solament bosniaque.
En lenga occitana, es completament van e illusòri de creire que farem una distincion de sens entre lo ligur e lo ligurian*, coma d’unei o prepausan. Lei rasons ne son evidentas.
— La distincion de sens en francés, entre le ligure e le ligurien, a jamai foncionat en francés corrent. E mai de lingüistas francofòns l’utilizan pas. I a pas de rason de pensar qu’una distincion analòga aurà de succès en occitan.
— En occitan la forma ligurian* es inatestada, inventada. Es un calc non necessari de la forma francesa ligurien. Trobam en occitan la forma ligorian dins Mistral (non pas ligurian*). Mai la forma ligorian sembla completament inconeguda en niçard e en mentonasc que son totun lei parlars occitans mai pròches de Ligúria. Donc l’autenticitat de ligorian es dobtosa. En mai d’aquò, Mistral illustra lo mot ligorian per parlar de la populacion antica, mentre que lo mot francés ligurien lo voudrián reservar a la realitat modèrna. Vesèm qu’es insoluble.
— En occitan la forma ligurian* es inatestada, inventada. Es un calc non necessari de la forma francesa ligurien. Trobam en occitan la forma ligorian dins Mistral (non pas ligurian*). Mai la forma ligorian sembla completament inconeguda en niçard e en mentonasc que son totun lei parlars occitans mai pròches de Ligúria. Donc l’autenticitat de ligorian es dobtosa. En mai d’aquò, Mistral illustra lo mot ligorian per parlar de la populacion antica, mentre que lo mot francés ligurien lo voudrián reservar a la realitat modèrna. Vesèm qu’es insoluble.
En disent simplament ligur ~ ligura, coma o vòu l’atestacion mai solida dau diccionari niçard de Castelana, ja se’n sortirem fòrça ben. Lei distincions de sens se faràn en apondent d’adjectius en cas de necessitat. Leis autrei lengas romanicas i arriban ansin.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#4 Non pas. I a pauc de lingüistas que reconeisson lo piemontés coma una lenga romanica distinta. Cap de manual de lingüistica romanica lo reconeis pas.
Estant que lo piemontès es reconegut com una lenga, ben separat del lombard, el meteis ben separat de venet, doncas per qué lo ligur o podria pas èsser una lenga?
Non cresi pas a un grand ensems nòrd-italic perqué non i a pas d'intercomprension ni consciéncia de comunitat entre cada un d'aquestes territòris vesins...
De critèris lingüistico-culturals bastan per definir lo ligur coma lenga.
Demai, lo critèri politic val pel venet e lo piemontès qu'aguèron un Estat e un usatge administratiu de la lenga.
#1 Es pas un chambiament de nom que farà chambiar d'opinion lhi imperialistas ligurs fanatics.
Sembla qu'abans lo conquista romana, Occitana èra poblada per tres comunitats de pòbles non indoeuropèus, agropats amb la denominacion actuala d' aquitans, ibèrs e ligurs, mesclats a de tribús d'origina indoeuropèa venguda de l'est. Los darrièrs venguts, los celtes o gallès, fasià sonque qu'una centana d'annadas que n'avian fait la conquista militara. Es d'aquels pòbles, mai o mens celtizats linguisticament e culturalament que nasquèt los dialèctes occitans après la conquista romana. Pensi qu'es un trabalh occitanista de desconstruïr lo mite dels gallècs qu'avian jà lo projècte d'una França futura. La granda diversitat e mescladura de las tribús anticas es la sola certituda.
Mèfi, ligur e ligurian son dos mots utils per destriar una lenga d'una autra (diferenta) dins lo temps e l'espaci.
Los ligurians, estatjants de Ligúria, son pas cap los ligurs prelatins.
Se servir dels dos tèrmes fa clar e net. E tanben, e subretot, evita de far lo jòc de qualques ligurians (una minoritat, e que son pas totes de Gènoa) que justifican l'annexion lingüistica non solament de Monegue, mas del país mentonasc, e mai fins a Niça. Segon els, s'i parla un ligur occitanizat que cal restablir. Çò qu'a fach un (antioccitanista ferotge, que citarai pas lo nom per pas li far de publicitat gratis), en recreant un ipotetic tèxt en mentonasc ligur. Amb biais, istòria de donar l'impression de credibilitat.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari