A mon òrt, sus un ramèl, cresi de perièr
Un borron nascut abans l’ivèrn darrièr
Espèra, seren, la sava del primtemps,
Per uflar, espelir e préner de bon temps.
 
Al pregond de sas pelhòfas, plan a l’abric
Se demanda cossí serà. Paure o ric?
S’espelirà verdas fuèlhas o blanca flor?
Atal qu’es, l’avenidor d’un paure borron!
 
L’autan es dóç, e mai la luna es bona,
La marcejada trona, la natura borrona.
La borra fug, de sièc la pèl se perfòra
La lutz dintra, es ora de gaitar defòra.
 
Per l’asclada finta son pus pròche vesin.
De qué vetz? Que florís aquel grand coquin!
Amb sa flor sublima e imaculada
Se pavana jol solelh de la vrespada.
 
La prima beluga dins le blu del cèl,
Rondineja le lauzèrt e canta l’ausèl.
La flor es la reina, se’n cretz, bavardeja,
L’òme la bada, l’abelha la corteja
 
Nòstre borron, el se contentarà de fuèlhas,
Qualquas formigas negras o vermelhas
Un pauc de pluèja, qualquas polsièras.
I aurà pas de qué fèr grandas fièiras!
 
A tot soscar… la flor dura qu’un momenton
Lèu se rufa, s’amoissa e pèrd sa sentor,
Un ventàs la desmarga e la mascanha,
Sa beutat morís dins una telaranha.
 
Mentre qu’el quand sas fuèlhas espeliràn
Tot al long de l’estiu al solelh s’estiraràn
Duscas que la tardor las pintre de rossor,
Aprofitarà de la bona sason e de sa doçor.
 
Veirà le prat e le civadar s’enverdurar,
Les blats, las monjas, les peses amadurar,
Tot l’òrt de sas recòltas s’anorgulhir,
E sa paura sòr, la pera, se far culhir.
 
Qué volètz, a cadun son sòrt, son malèstre,
L’ase a son bast, le caval son cabestre.
Al mens d’ésser un enluminat celèste
De sa destinada degun es pas mèstre.