Dissabte passat, coma cada ser, lo Guston sopava davant lo J.T. de uèit oras, que seguissiá d’un uèlh distrait, alassat per las informacions recentas o mai ancianas sul Covid-19, declinadas sus totas las cadenas, a cada punt infò e dins molonadas d’edicions especialas.
 
Mas coma se portava a las pòtas lo darrièr veirat de vin qu’acabava lo repais, manquèt de s’escanar: lo presentator, que clavava lo jornal, aprèp aver desirat una bona serada ajulhèt: “...e vos manquetz pas d’avançar d’una ora los relòtges aquesta nuèit pr’amor que a doas oras serà tres oras”.
 
S’èra doblidat, lo Guston, que l’endeman èra lo primièr dimenge de la prima e que dempuèi 1976, èra lo moment que passàvem de l’ora d’ivèrn a la d’estiu. Mas, soscava lo Guston, las autras annadas, aquel cambiament èra l’eveniment que fasiá la una de l’actualitat. Començavan de ne parlar benlèu un mes abans, en fasent, al fial de las entrevistas e dels reportatges, lo balanç d’aquel cambiament, l’estalvi d’energia, la santat, las bèstias del campèstre, los enfants, l’etèrna question de saber se lo caliá arrestar o lo contunhar, e, se decidissián de l’arrestar, quina ora se gardar tota l’annada: la d’estiu o la d’ivèrn?
 
Sabiá ben, lo Guston, que la plaça qu’ocupava aquel sicut dins los mediàs, dependiá del demai de l’actualitat, e que la prima venent, se res se passava pas dins lo monde, lo cambiament d’ora èra la bona fortuna dels jornalistas en pana: un “marronièr”, coma dison. Mas èra pas lo cas ongan, de plan se’n manca!
 
De mai, çò diguèt lo Guston, de demorar acantonat, quina importància pòt aver l’ora que marca lo relòtge de l’ostal? E, se per cas viviam las nòstras darrièras oras, la darrièra, foguèsse d’estiu o d’ivèrn, seriá totjorn la darrièra.