Quand lo cridaire del lòto anóncia Bocin-Bolà la sala respond amb un riset coquinàs, 69! Va plan per l’estrambòrd de la vida e de l’amor, aquela chifra sens endrech ni envèrs, la chifra dau revira sens. Sembla çò que caracteriza lo moment que vivèm, un temps de paradòxa que normau e anormau an escambiat sas plaças. Lo nòstre monde es fargat pel movement: “mobilo ergo sum”. Movement e vitessa. “Lèu-lèu e de mai en mai lèu”, ganhar temps es la clau de la modernitat. E ara cambiament totau, assignats a residencia sèm condemnats a l’immobilitat que ven una valor vitala! Autra valor cap-virada: l’utilitat. Devèm èstre utiles e lo trabalh n’es la mesura. L’utilitat va sovent amb la mobilitat e la vitessa. Los “mai utiles”, los que ganhan lo mai, se desplaçan de longa dins un bolegadís frenetic sautant d’un avion a l’autre. Es plan significatiu que la nauta societat de nòstre temps se diga Jet Set. E ara es de pas res faire que nos fa mai utiles! Sens bolegar nimai trabalhar. La valor mai valorada es de prene paciéncia, es un revira-tot. Ara l’impossible es non pas possible mas realizat e realitat. L’economia menava tot de sa lei inarestabla de vitessa e d’utilitat. E aquí un bocin-bolà monumentau. Lo buldozer economic se cala, l’impossible es fach. Cossí dire aprèp aquò qu’un pauc d’impossible se poirià pas faire per la santat de la Tèrra?