Opinion
Ieu sabi un conte
Èra del temps del confinament.
Sus una platja de la costièra de la mar granda o de la mar nòstra, quatre personas se passejavan plan planet.
La pichona tropa se compausava d’un espanhòl, d’un francés, d’un italian e d’un occitan. Tot per un còp avisèron una autra persona que los i veniá a l’endavant.
Èra lo Diable. Amaguèt pas qu’èra lo Diable e los i prepausèt un mercat.
Las quatre personas diguèron de òc. Un desfís amb lo Diable aquò se refusa pas.
Es l’espanhòl que comencèt. Agantèt un objècte e de tota la fòrça que posquèt o mandèt luènh dins l’aiga.
Lo Diable dintrèt dins la mar, nadèt e al cap d’un moment descobriguèt un parelh de castanhetas. Sortiguèt de la balha, se gandiguèt cap a l’espanhòl
E sul pic fredament escanèt l’espanhòl jols uèlhs espaventats dels autres tres.
Venguèt al francés de far coma l’espanhòl. Prenguèt un objècte e de tota la fòrça que posquèt o mandèt plan luènh dins la mar.
Lo Diable tornèt a l’aiga. Nadèt, cabussèt e acabèt per trobar una torre Eiffel.
Se tirèt de l’aiga e anèt cap al francés.
E còssec sens trantalhar escanèt lo francés jols uèlhs espaurugats dels autres dos.
Venguèt lo temps de l’italian de far coma lo francés e l’espanhòl. Causiguèt un objècte e de tota la fòrça que posquèt o mandèt fòrça luènh dins la mar.
Pel tresen còp lo Diable anèt a l’aiga, tornèt nadar, tornèt cabussar e al cap d’un temps trobèt un medalhonet amb la cara de la Madòna.
La Diable tornèt lèu cap a la platja.
E quatecant escanèt l’italian jols uèlhs terrorizats de l’occitan que la petega lo ganhava.
Èra a l’occitan d’acarar lo Diable. Sosquèt un briu e al cap de la soscadissa mandèt quicòm a l’aiga encara mai luènh que non pas los autres tres.
Lo Diable gaitèt, paupèt e solfinèt d’en pertot al pus fons de la mar e deguèt cridar seba per que trobèt res. Tornèt cap a l’occitan e cortesament li diguèt:
Es atal qu’Occitània tornèt Independenta, Liura e Sobeirana.
E cric e crac mon conte es acabat
Sus una platja de la costièra de la mar granda o de la mar nòstra, quatre personas se passejavan plan planet.
La pichona tropa se compausava d’un espanhòl, d’un francés, d’un italian e d’un occitan. Tot per un còp avisèron una autra persona que los i veniá a l’endavant.
Èra lo Diable. Amaguèt pas qu’èra lo Diable e los i prepausèt un mercat.
"— Adishatz brave monde, vos vau pas messorgar, soi plan lo Diable. Vos prepausi un jòc. Prenètz quicòm e l’escampatz luènh dins l’aiga. Se tròbi çò qu’es o tòrni e vos escani. S'o tròbi pas auretz ganhat e me n’anarai embestiar quauqu’un mai".
Las quatre personas diguèron de òc. Un desfís amb lo Diable aquò se refusa pas.
Es l’espanhòl que comencèt. Agantèt un objècte e de tota la fòrça que posquèt o mandèt luènh dins l’aiga.
Lo Diable dintrèt dins la mar, nadèt e al cap d’un moment descobriguèt un parelh de castanhetas. Sortiguèt de la balha, se gandiguèt cap a l’espanhòl
“— Hombre es de tu?”— çò li demandèt
“— Òc-ben!”— çò li respondèt El Hidalgo.
“— Òc-ben!”— çò li respondèt El Hidalgo.
E sul pic fredament escanèt l’espanhòl jols uèlhs espaventats dels autres tres.
Venguèt al francés de far coma l’espanhòl. Prenguèt un objècte e de tota la fòrça que posquèt o mandèt plan luènh dins la mar.
Lo Diable tornèt a l’aiga. Nadèt, cabussèt e acabèt per trobar una torre Eiffel.
Se tirèt de l’aiga e anèt cap al francés.
“— Es de tu?”— çò li questionèt
“— Òc-ben!”— çò li rebequèt lo parla-ponchut.
“— Òc-ben!”— çò li rebequèt lo parla-ponchut.
E còssec sens trantalhar escanèt lo francés jols uèlhs espaurugats dels autres dos.
Venguèt lo temps de l’italian de far coma lo francés e l’espanhòl. Causiguèt un objècte e de tota la fòrça que posquèt o mandèt fòrça luènh dins la mar.
Pel tresen còp lo Diable anèt a l’aiga, tornèt nadar, tornèt cabussar e al cap d’un temps trobèt un medalhonet amb la cara de la Madòna.
La Diable tornèt lèu cap a la platja.
“— Es de tu?”— çò li diguèt
“— Òc-ben!”— çò li respondèt lo rèire felen del Juli Cesar
“— Òc-ben!”— çò li respondèt lo rèire felen del Juli Cesar
E quatecant escanèt l’italian jols uèlhs terrorizats de l’occitan que la petega lo ganhava.
Èra a l’occitan d’acarar lo Diable. Sosquèt un briu e al cap de la soscadissa mandèt quicòm a l’aiga encara mai luènh que non pas los autres tres.
Lo Diable gaitèt, paupèt e solfinèt d’en pertot al pus fons de la mar e deguèt cridar seba per que trobèt res. Tornèt cap a l’occitan e cortesament li diguèt:
“— Òme d’Òc o devi reconèisser as ganhat! Totun me pòdes dire lo teu segret que soi estat incapable de descobrir"—.
“— Òc-ben! èra una potinga efervescenta d’Efferalgan fabricada en Agenés"—.
“— Òc-ben! èra una potinga efervescenta d’Efferalgan fabricada en Agenés"—.
Es atal qu’Occitània tornèt Independenta, Liura e Sobeirana.
E cric e crac mon conte es acabat
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Osca ! Es plan supèrba aquera !
Per la fe mieuna, l'occitan aquel mòlt que mòlt occitan-biaissut es, adoncas li podèm nomenativar "òsca" en tot partetjar lo bonaür bonastral de tornarmai occitan-lieures venguts èsser aprèp un tan long periòd ([pe'rio] en òc septentrional) de negritud, alienança, jacobinisme e desinformitud. Ara amb la potingueta sieuna, poirà totas las malalziás trachar, que siá lo grip (que *gripa es un francesisme vergonhenc ; [gri] en òc septentrional), lo varicèl (meteissa calza), la rubeòla (la vetz aquela tenèm una apelança de malalziá occitana amb el seu "-òla" tipic), la còvid (['kovi] en òc septentrional), l'ebòla, etcetèra [etse'tero] e eca ['eko]. Òsca a las potingas occitanas! Vergonha a las potingas francimandas e jacobinas!
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari