A sèt ans, lo Marcelon, plan aluserpit e en avança per l’atge, cresiá pr’aquò encara a las campanas. Tanben, lo dimenge de Pascas, tanlèu quilhat, se getèt dins l’òrt, en cèrca dels uòus que las campanas escampan en se’n tornant de Roma.
 
Mas ongan, dins l’òrt, cèrca que cercaràs, d’uòus n’i aviá pas lo mendre clèsque.
 
— E papà, çò cridèt, las campanas son pas passadas!
 
— Plan segur, qu’ongan son pas partidas.
 
— Mas las ai ausidas tornar, totara, que tindavan a grand flam, e qu’èran mudas dempuèi divendres!
 
— Òc ben, son demoradas mudas, mas son pas partidas.
 
— E perqué?
 
— Perqué? Sabes ben, qu’ambe l’epidemia, las frontièras son barradas, qu’avèm pas mai lo dreit de viatjar, e sustot pas en Itàlia que patis encara mai que nosautres.
 
— Mas totes los viatges son pas proïbits!
 
— Son viatges d’extrèma necessitat, d’avions que pòrtan potingas, equipaments que fan besonh dins los espitals...
 
— Mas las campanas? Pòdon pas far passar lo virus!
 
— E ben, las campanas, se son partidas coma dises, an pas pogut anar a Roma, aquò’s segur!
 
— E ont son anadas alavetz?
 
— Benlèu, ongan, en plaça d’anar a Roma son anadas en China quèrre masquetas mai utilas que non pas d’uòus per s’aparar del virus?
 
— Mas perqué, en passant, n’an pas escampadas qualques unas dins l’òrt?
 
— Perque, pichon, las masquetas son reservadas al personal dels espitals, los mètges, los gardamalauts; las an degudas daissar tombar dins las corts dels espitals.
 
Lo Marcelon se calèt. Lo papà auriá pas degut parlar de las masquetas. Lo papà contava cracas. Aquelas istòrias de campanas èran pas que per amusar los mainatges. Se passariá d’uòus mas, d’ara endavant, escotariá pas pus, boca-badanta, las grandas personas capablas de mentir per s’arrengar los afars.