Opinion
Perseveratz, creatz, contunhatz
Sosten
Planhi la desparicion dei vidèos de locutors primaris que Lissandre Varena publicava amb l’etiqueta Suve Prod. E planhi la fin programada deis articles de Quentin dins Jornalet sus lei solucions informaticas.
Quand Quentin deplora l’illectronisme de la populacion, a rason. Cresi que l’esfòrç de vulgarizacion es etèrne e inevitable. Una causa justa —coma l’informatica etica— se propaga pas solament perque es vertuosa. Tanben cau trobar lo bòn metòde per sensibilizar de gents tròp condicionadas. Quentin ditz una veritat importanta. I a d’aisinas informaticas sosutilizadas que poirián ajudar mai l’occitan. Leis occitanistas se devon bolegar per ne tirar profiech.
A prepaus de Lissandre Varena: senti una empatia per son trabalh, e mai se i a agut de divergéncias superficialas. Quand Lissandre Varena vòu discutir amb ieu per saber se la reconquista de l’occitan comença per la vila o la campanha, ieu li respòndi simplament que la vila e la campanha s’opausan pas. Ma posicion es que cau pas negligir la vila perque lo pòble occitan es fòrça urbanizat. Evidentament sosteni tanben la promocion de l’occitan a la campanha. Donc lo trabalh de Lissandre Varena en terren rurau, si que m’agrada.
Quinei que sigan lei nuanças, pòrti mon sosten a Lissandre Varena e a Quentin perque son descorats, non escotats, non sostenguts... mentre que dedican d’esfòrç desinteressats per desvolopar l’occitan. E son pas solets. D’autreis occitanistas an viscut de decepcions similaras e, ara, leis exprimisson dins lei comentaris de Jornalet.
La reconeissença meritada finís qu’arriba
Per Quentin, Lissandre e leis autrei personas descoradas, vòli dire quicòm. Un trabalh qualitós, sincèr, tenaç e non reconegut finís sempre que tròba la reconeissença que merita.
Un còp de mai, invocarai la crisi de l’occitanisme qu’explica una granda part dau defèci, de l’inèrcia, de l’indiferéncia. Mai a tèrme mejan, l’occitanisme es pas condemnat a una crisi etèrna. S’es redinamizat dins lo passat e se tornarà amodar dins lo futur. Çò que se reconeis pas ara serà demandat deman.
Desiri a Quentin, a Lissandre e ais autres de viure d’experiéncias bèlas e de trobar de gaug dins çò que fan. Li demandi d’escondre pas seis òbras mai de lei valorizar, de lei far créisser o, aumens, de leis aparar dins un santuari. Coma son d’òbras sincèras amb de matèria concreta, seràn reconegudas tard o d’ora.
Planhi la desparicion dei vidèos de locutors primaris que Lissandre Varena publicava amb l’etiqueta Suve Prod. E planhi la fin programada deis articles de Quentin dins Jornalet sus lei solucions informaticas.
Quand Quentin deplora l’illectronisme de la populacion, a rason. Cresi que l’esfòrç de vulgarizacion es etèrne e inevitable. Una causa justa —coma l’informatica etica— se propaga pas solament perque es vertuosa. Tanben cau trobar lo bòn metòde per sensibilizar de gents tròp condicionadas. Quentin ditz una veritat importanta. I a d’aisinas informaticas sosutilizadas que poirián ajudar mai l’occitan. Leis occitanistas se devon bolegar per ne tirar profiech.
A prepaus de Lissandre Varena: senti una empatia per son trabalh, e mai se i a agut de divergéncias superficialas. Quand Lissandre Varena vòu discutir amb ieu per saber se la reconquista de l’occitan comença per la vila o la campanha, ieu li respòndi simplament que la vila e la campanha s’opausan pas. Ma posicion es que cau pas negligir la vila perque lo pòble occitan es fòrça urbanizat. Evidentament sosteni tanben la promocion de l’occitan a la campanha. Donc lo trabalh de Lissandre Varena en terren rurau, si que m’agrada.
Quinei que sigan lei nuanças, pòrti mon sosten a Lissandre Varena e a Quentin perque son descorats, non escotats, non sostenguts... mentre que dedican d’esfòrç desinteressats per desvolopar l’occitan. E son pas solets. D’autreis occitanistas an viscut de decepcions similaras e, ara, leis exprimisson dins lei comentaris de Jornalet.
La reconeissença meritada finís qu’arriba
Per Quentin, Lissandre e leis autrei personas descoradas, vòli dire quicòm. Un trabalh qualitós, sincèr, tenaç e non reconegut finís sempre que tròba la reconeissença que merita.
— Lei gramaticas de Juli Ronjat (descriptiva) e de Loís Alibèrt (normativa) se publiquèron dins de condicions fòrça precàrias e, totun, son vengudas de referéncias indefugiblas. Uei an engendrat una descendéncia fegonda. Sens Ronjat e Alibèrt, uei, l’occitan lo cultivariam fòrça mens. L’occitan va mau, es clar, mai Ronjat e Alibèrt an creat aumens un sòcle quasi indestructible de coneissença de la lenga que restarà util dins lo futur.
— I a d’obratges e d’enquistas sus l’occitan que dòrmon dins leis archius, qu’an jamai trobat d’editors e que son pas encara pron esplechats. Mai sabi que i a de projèctes per leis editar enfin.
— De pintors coma Pau Cesana e Amedeo Modigliani obtenguèron pas la glòria que meritavan pendent que creavan. E pasmens, ara, l’istòria de l’art se pòt pas concebre sens elei.
— I a d’obratges e d’enquistas sus l’occitan que dòrmon dins leis archius, qu’an jamai trobat d’editors e que son pas encara pron esplechats. Mai sabi que i a de projèctes per leis editar enfin.
— De pintors coma Pau Cesana e Amedeo Modigliani obtenguèron pas la glòria que meritavan pendent que creavan. E pasmens, ara, l’istòria de l’art se pòt pas concebre sens elei.
Un còp de mai, invocarai la crisi de l’occitanisme qu’explica una granda part dau defèci, de l’inèrcia, de l’indiferéncia. Mai a tèrme mejan, l’occitanisme es pas condemnat a una crisi etèrna. S’es redinamizat dins lo passat e se tornarà amodar dins lo futur. Çò que se reconeis pas ara serà demandat deman.
Desiri a Quentin, a Lissandre e ais autres de viure d’experiéncias bèlas e de trobar de gaug dins çò que fan. Li demandi d’escondre pas seis òbras mai de lei valorizar, de lei far créisser o, aumens, de leis aparar dins un santuari. Coma son d’òbras sincèras amb de matèria concreta, seràn reconegudas tard o d’ora.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Santuari per Refugi es un anglicisme.
#1 Autrament dit, e per non pas semblar ni tròp negatiu, ni tròp opausat a l'autor d'aqueste article ((car aquò non es pas ma tòca) dirai simplament aiçò : nos cal far çò ben, çò bon, çò bèl, per amor de çò bon, de çò ben, de çò bèl, e non pas per reconeissença… Se que non, tot çò, bon, bèl e ben es perdut d'avança. E coma o m'escriviá Max Roqueta dins una letra datada de 1994, justament subre aqueste sicut, per çò que n'es d'èsser o non reconeguts, "daissam crainejar los ases"…
E donc, mas a partir d'aiçò, coma o ditz D. Sumien, perseveratz, creatz, continuatz !
L'autor escriu : « Per Quentin, Lissandre e leis autrei personas descoradas, vòli dire quicòm. Un trabalh qualitós, sincèr, tenaç e non reconegut finís sempre que tròba la reconeissença que merita. » A l'evidéncia, aquò me sembla un messatge de simpatia e de sosten per de gents qu'a bon dreit Domergue Sumien estima valentas. En se, la simpatia e l'aprobacion personala, aicí, aquò non se discutís pas. Non se jutja pas.
Mas l'optimisme, mai que mai subre aqueste sicut precís, non serà jamai mon especialitat. E pòdi ieu assegurar Lissandre e Quentin que quina que sián sas valors e sos meritis respectius, s'ò vòl, lo camin de la vida respectarà e reconeisserà l'interès de sas òbras, mentre que s'aquel fotut camin non o vòl, malgrat totes lors meritis respectius e l'interès de lors òbras, e ben jamai non ne seràn recompensats ni mercejats.
Non m'agrada mentir. Als catars, mai lor agradava morir que mentir. Non ai jamai agut una fòrça aital dins mon si, mas l'orror e l'auniment de la messorga, si que l'ai. E lor mentiriái se non lor disiái que los meritis, artistics o intellectuals se pòdon perfaitament ignorar, mespresar e denegar, sense cap problèma, dins aqueste mond. E vist que de monds, ieu, ne coneissi que doas menas, lo real e los imaginaris, aquela limitacion, maridada a mon pessimisme filosofic, me demandan fòrça prudéncia quand emplegui "sempre, totjorn e tostemps" dins la de perspectiva de la reconeissença… mai que tot professionala, mas non sonque.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari