Un còp èra en Indi un portaire d’aiga que carrejava, d’una sorga al vilatge, aiga dins doas topinas penjadas a una barra passada sus las espatlas. Lo topin de dreita arribava a cada còp plen al vilatge mentre que lo d’esquèrra, asclat, se perdiá l’aiga e i arribava a mitat vuide. Aquò durèt d’annadas e d’annadas, que lo portaire, benlèu tròp paure, cambièt pas jamai la topina asclada.
 
Mas un jorn, la topina d’esquèrra prenguèt la paraula: “Vali pas res! Escampi l’aiga que me fisas; me sentissi tota vergonhosa del tòrt que te pòrti e te prègui de me perdonar.
   
Ditz pas lo conte perqué, la topina asclada, lo portaire l’aviá penjada a esquèrra. L’auriá poscuda botar a dreita e privilegiar aital l’autra broa del caminòl, o melhor transmudar las topinas a cada viatge de tal biais de pas afavorir ni l’una ni l’autra e de las tractar a egalitat. O alavetz, se voliá a l’encòp asagar dreita e esquèrra, auriá poscut asclar l’autra topina, mas es pas aisit d’aver la meteissa ascladura sus doas topinas. Fins finala, se voliá pas causir entre dreita o esquèrra e ajudar pas ni l’una ni l’autra li demorava pas que de portar la topina asclada al centre, per exemple en se la botant sul cap, coma fan las femnas dins d’unas regions del monde.
 
Mas aital se seriá banhat l’esquina, e las flors de la broa del camin aurián pas espelit o se serián secadas.