En arribant a çò que me pareis d'èsser la fin de la crisi de la covid-19, me pensi necite d'anar mai luènh que la sorna actualitat del comptatge dels mòrts e espitalizats. Pretendi pas de vos aduire lo grand lume d'una pensada tras qu'originala mas fau partida dels que creson indispensable de chifrar collectivament a l'endeman del confinament. E mentre qu'a Brussèlas discutisson d'un plan de relançament de las economias europèas, la manca de cooperacion e mai los egoïsmes dels estats tre lo començament de la pandemia an donat de novèls arguments contra l'Union Europèa ja controversiada per mai d'un motiu.

Cèrtas, en nom de valors democraticas e socialas votèri contra lo projècte de Constitucion europèa que la nos impausèra totun contra lors ciutadan·as l'union dels govèrns; pasmens, coma internacionalista occitan, catalan e còrs que sos ancessors pairals nasquèron en Africa, non vesi pas coma solucion viabla la fin de l'UE al profièch exclusiu dels chauvinismes estatals. Ja, a Madrid, fan de competicions de bandièras e nostalgia franquista, e  pels occitans, França es una preson benlèu mai aimabla qu'un brutal regim totalitari o un país abandonat a la misèria o estraçat per la guèrra, mas un càrcer ont gapís nòstra cultura.

Per ansin, somondrai la setmana venenta un raconte utopic per vos expausar quina Euròpa deuriam, a mon vejaire, contribuir a bastir: Democracia Europèa.