Ara, aprèp qualquas setmanas de relativa libertat, mesuram que l’arrest de tot anullava lo calendièr. O sentissem que començam d’o recuperar. Dins l’embarrament lo temps èra imobil, lo dimenche un jorn coma los autres, Pascas e son Diluns tots parièrs que lo dimarç o lo dimecres. Nos cau encara recuperar çò que vai amb lo calendièr, las festas, tant socialas, vòtas, festenals,pelegrinatges, espòrts,coma de familha. Vivem encara un temps desvariat dins lo sens plen dau mot, es a dire qu’a perdut son reglatge, son relotge-calendièr. E dins aquesta passa i a monde que son plan utiles. De filosòfas  coma la Julia de Funes, qu’es d’una mena gaire comuna: es jova, ditz amb lo riset de causas prigondas, e nos buta a questionar lo temps que vivem. Coma lo glissando perilhós d’una societat menada tota per una novela nòrma exclusiva, la de la santat. Que lo drech de libertat venga una liberalitat, una favor que lo poder nos balha. “Avetz la permission de sortir, mas pas mai d’un km de l’ostau” puèi “vos autorisam 100 km e benlèu mai dins quauques temps”. Tant plan coma un susvelhant generau lo primièr ministre nos ven dire qu’aurem drech de partir en vacanças e que nos donarà lèu los limits de la cort de recreança. Mèfi nos ditz la filosòfa, mèfi de pas venir tròp dociles, d’acceptar tot, que lo terapeutica remplace pas lo politic. E mai que mai de venir a una societat de “libertat fòrça condicionala”.