Junh de 1907, vaquí una data bèla, la de la granda revòlta viticòla de Lengadòc. Se sap gaire qu’amb ela se joguèt un vertadièr drama per l’occitan. Imaginam pas uèi l’ample que prenguèt aqueste movement. Lo nivèl das manifestacions es estat astronomic. Aital aprèp los 300 000 de Nimes lo 2, se trapèron 600 000 manifestants au Clapàs lo 9 de junh, lo mes qu’es estat la cima dau moviment amb lo 20 la mutinaria dau 17en regiment a Besièrs, e una repression que faguèt ailàs de mòrts. La mitat de la populacion de l’anciana region a manifestar e aquò amb los transpòrts d’aquel temps! Amb aquel vam de mobilizacion giganta d’un pòble, que gaireben totes, parlavan la lenga, demandèron au grand Frederic Mistral, prèmi Nobel dempuèi 1904, de presidir lo mitin de Montpelhièr. Pèire Devoluy, son successor coma capolier dau Felibrige, movement per la lenga fondat pel quite Mistral, lo venguèt suplicar de genolhós, mas de bada. Lo Mèstre èra tancat en contra de mesclar la lenga aus movements sociaus: refusèt regde. Devoluy diguèt qu’aviá vist Calendau, un eròi d’òc d’una d’un grand poema de Mistral, “renegat per son paire”. I ganhèt una rancura sorna dau Mèstre e se faguèt un fòrt replec conservator dau Felibrige, que refusèt las doberturas qu’engimbrava Devoluy “lo Capolièr de l’accion”, e lèu lo desbanquèron dau capolierat. L’escasença mancada d’afirmacion d’identitat e de la lenga amb la tancadura dau movement que portava la renaissença d’òc, vaquí un punt màger de l’istòria de la cultura nòstra. Las seguidas ne son plan vivas uèi.