Un estudi sus l’anar del monde acantonats, difusat a la ràdio, disiá que las femnas, per una teleta completa cada jorn, èran passadas de ueitanta un a setanta quatre del cent e los òmes de setanta un a seissanta un del cent. L’enquista senhalava tanben que las femnas se cambiavan de sota-vestits cada jorn a nonanta un del cent contra nonanta quatre abans e que los òmes se’n cambiavan a seissanta uèit del cent contra setanta tres abans.
 
Aquò estonèt fòrça lo Guston: la velha, aviá remarcat que, al supermercat, las laissas de las sabonetas e del sabon èran gaireben vuidas. Los comentators conclusián que lo monde acantonats se daissavan anar, se perdián l’estima de se, deprimissián. Òc ben, mas coma explicar que s’èran ronçats sul sabon, de paur de ne macar?
 
— Escotan las consignas en bons ciutadans, —çò diguèt lo Guston—; arrèstan pas de se lavar las mans coma nos ac remenan sens relambi, e, de paur, per aquò far, de mancar de sabon n’an amolonat e de mai, l’estàlvian en se lavant pas que las partidas recomandadas.
 
— Non pas, —li respondèt lo Ferrand que ne parlavan al telefòn—, se se dochan pas pus es pas per paur de mancar de sabon, es tot simplament per ajustar una gèsta-barralha de mai, un biais d’afortir la distanciacion sociala quand se van far las crompas e d’èsser prèstes per la sortida de l’acantonament. Se te lavas pas pus e se te gardas los meteisses eslips d’un jorn a l’autre, a fòrça, l’olor descorarà lo monde de se sarrar de tu, un pauc coma fan lo Bernat pudent, lo pudís o la mofeta que secrètan la pudesina per s’alunhar los predators. E quitament te poiriás passar de masqueta en tota securitat!